Umutla bakan gözlerin, ışık olsun. Hayallerin sana yeni bir yuva, ruhun huzurla dolsun minik bebeğim. Sana akan her gözyaşı, minik mavi balonlar olsun ve senin için gökyüzünü doldursun.
Pamir; dünyanın çatısı… Berkin’e, Ali’ye ve diğer tüm sevdiklerimize selam olsun…
Bu dünyanın kötü olduğuna ve asıl iyiliklerin, güzelliklerin diğer dünyada olduğuna son günlerde daha fazla riayet eder oldum.
Neden mi? Mehmetler, Aliler, Bernalar, Berkin ve son olarak Pamir…
Bu güzel çocuklar ve ailelerini düşünüyorum. Çocuklar güzelliğe adım atarken diğer yanda bıraktıkları, bırakmak zorunda kaldıkları anne, baba ve yakınları karanlığa hapsoluyorlar. Tatava yapanları bir yana bırakınca dram ortaya çıkıyor. Bu yazımda bahsetmek istediklerim, istismar ve acı.
Gelin en başta istismardan başlayalım. Çocuk yaşta hatta bebek yaşta kaybettiklerimiz üzerinden konuşalım. İstismarın kelime anlamını az çok biliyorsunuz ve istismar yüzünden başımıza neler geldiği meçhul. Yalnızca çocuk istismarı değil biz genel anlamda istismar devletiyiz.
Pamir; anne ve babanı tenzih ediyorum naçizane. Ama bu anlatılanlar ve iddialar doğruysa minik yavrum maalesef istismara kurban edildin.
Pamir; anne ve babanı tenzih ediyorum naçizane. Ama bu yazılanlar ve ikinci defa aranılan havuz iddiaları doğruysa minik yavrum istismara kurban edildin.
Pamir; anne ve babanı tenzih ediyorum naçizane. Ama kameralar çalışmıyor ve seni görmüyorlarsa minik yavrum, ki komşularından biri olarak yaşadığımız bölgede her yer kamera, söylüyorum ki istismara kurban edildin.
Pamir; anne ve babanı tenzih ediyorum naçizane. Ama minik bebeğim, çocuk istismarı sadece çocuğuna vurmak, ona kızmak, tecavüz ve taciz değil. Onu sakınmamak… En büyük istismar sebebi bebeğim.
Pamir; anne ve babanı tenzih ediyorum naçizane. Sadece üzüntümden, güzel yüzünün gözümün önünden gitmemesinden yazıyorum. Suç, suçlu, haklı aramadan.
Kimsenin, senden ve ailenden nefret edenlerin bile istemeyeceği bir şekilde can vermiş olma ihtimalini göz önünde tutarak, gözyaşlarımı sana gönderiyorum, dualarımla beraber. Ama minik Pamir bu kimseye teselli olmuyor. Olmayacakta… En sevdiğin çizgi film müziği senin arkandan çalarken de eminim bu da senin için bir teselli değilmiş bu da senin için hiçbir şey ifade etmemiş…
Seni tenzih ederek minik bebeğim, anne ve babanın içinde olduğu bu durumla yüzleşmeleri hiç kolay olmayacak. İddialar ve haklarında çıkacak olan açıklamalar maalesef onların canını çok yakacak. Oradan bakıp lütfen üzülme, bu senin suçun değil. Sana ağabeylik ablalık yapacak olan yukarıdakiler sana bunları anlatacaklar. Dünyanın kuralı bu çünkü, sen bu küçük yaşında ağır bir isimle bu acıyı yaşamış ve istemeden yaşatmış olarak. Dünyanın çatısı…
Son bir söz söylemek istiyorum Pamir. Sen yokken buralarda, bazıları neler de yazdı… Neler gönderdi evrene saçma sapan. Kulak asma onlara olur mu?. Onlar da senin suçun değil minik bebeğim. Onlar, o yazılanlar yazanların ayıbı… Hiç çocuğu olmamış, hiç kardeşi olmamış onların. Biyolojik olmuş, o ayrı ama kalben insana saygı duymamışlar Pamir.
Yazdıklarım kimseye değil, Pamir. Kimsede ne suç ne de hata var. Suçlu olan bizdik yine, Pamir. Suçlu olan bu düzene ayak uyduramadan yaşamaya çalışanlar, Pamir.
Umutla bakan gözlerin, ışık olsun. Hayallerin sana yeni bir yuva, ruhun huzurla dolsun minik bebeğim. Sana akan her gözyaşı, minik mavi balonlar olsun ve senin için gökyüzünü doldursun.
Pamir; dünyanın çatısı… Berkin’e, Ali’ye ve diğer tüm sevdiklerimize selam olsun…
