Eğer siz de bir gün, ruhu yarım kalmış bir adam veya kadına rastlarsanız, sakın dokunmayın! Neden mi?
İşte size gerçek bir yol hikâyesi daha. Şimdi lütfen kendi hikâyelerinizden arınıp, yolculuğa çıkacağımız minibüsteki koltuklardan birine oturun. Size sunulacak olan bedava hüzün kemerlerinizi bağlayın. Yolculuğumuzdaki burukluk önce yüzünüzde, sonra yüreğinizde son bulacaktır, lütfen panik yapmayınız, hayırlı yolculuklar dilerim.
Bindiğim minibüsün şoförü hiç telaş etmeden ağır, ağır ilerliyordu. Zaman çok değerli olduğu için bu ağır ilerleyiş beni rahatsız etmişti. Genç şoförümüze boyun eğmiş vaziyette, tur gezisi edasıyla yolculuğumuza devam ediyorduk. İçimden “lütfen biraz hızlı gidelim” adlı kızgınlığımı yatıştırmaya çalışırken, şoförün uzaktan gördüğü bir yolcu için iyice yavaşlamıştık. Yeni yolcumuz bindiği sırada, şoför de dışarıda üstü başı perişan biri ile sohbete çoktan dalmıştı. Ben de artık kaderime boyun eğip, olanların akışına kendimi bırakmıştım. Bu muhabbet sırasında aralarında geçen konuşma aynen şöyleydi:
Şoför: Hocam bugün nasılsın?
Adam: Ben iyiyim sağ ol da, bugün ruhumu gördün mü? Yalvarırım söyle?
Şoför: Bugün de görmedim hocam, ama görürsem burada olduğunu mutlaka söylerim, sen içini ferah tut.
Adam: Eyvallah, benden önce bulursan ne olur yanıma getir onu.
Bu konuşma son bulduktan sonra tekrar sakince yola koyulduk. Şoförümüz “ooof, of” diye uzun bir iç geçirip, yan koltukta oturan kişinin meraklı bakışları üzerine, başladı hikâyeyi anlatmaya:
— Abi, aslında düşünüyorum da, hiçbir şey göründüğü gibi değil. Şu gördüğün üstü başı yırtık, sefil haldeki adam kim biliyor musun? Cerrah Paşa Hastanesinde çok uzun seneler beyin cerrahı olarak çalışmış önemli bir doktor.
Tabi ki bu açıklama üzerine ben dâhil herkes merakla dinlemeye başladık.
— Bu adamın çok sevdiği bir eşi vardı, tam kırk senedir evliydiler. Herkese örnek bir aşkları vardı. Yuvalarını ve aşklarını tomurcuklandıracak bir evlatları olmadı ama birbirlerine taparlardı. Doktor Bey’in eşi Feryal teyze, bir gün fena rahatsızlandı. Onu kendi ellerimizle apar topar götürdük. Yapılan tetkikler sonucunda beyninde bir tümör olduğu öğrenildi. Onların hayatları bu haber ile hızlıca alt üst olmaya başlamıştı. Bir süre sonra ameliyata karar verildi. Bizim doktor ameliyatı kendi yapmak istese de, arkadaşları buna izin vermediler, yine de ısrarla ameliyata refakatçi olarak girdi. Ne yazık ki ameliyathaneden her ikisi de sağ çıkamadı.
— Hadi canım sen de. Nasıl her ikisi de sağ çıkamadı? Adam yaşıyor ya?
— Ah be abi ah! Bunun adına yaşamak mı diyorsun sen? Bizim doktor artık yaşayan bir ölü. Hem aklını, hem ruhunu o ameliyathanede bıraktı. Tam üç senedir hiç usanmadan her gün hala ruhunu arıyor. Eşini, yoldaşını, ruhunu, ikizini, tüm geçmişini ve aklını kaybetti. Demek ki yarım kalmak böyle bir şeymiş. Burada ne zaman karşılaşsak, “Bu gün gördün mü ruhumu?” diye sorar. Her seferinde içim burkularak hem gülerim, hem gözlerim dolar. Hayatta kaç kişi ruh ikizini bulabiliyor ki abi? Kaç kişi böyle gerçek bir aşk yaşayabiliyor ki?
Yalan sevdalar ile başımız dönerken, insan bu duruma daha çok üzülüyor.
Daha biraz önce benimki arayıp, “Yılan derisi cüzdanı bana bu akşam alıyor musun?” diye söylendi, düşün artık. Biz de aşk yaşıyoruz diye geçiniyoruz işte, gel de sorgulama. Ama ben şunu iyi anladım ki; insan ruh ikizini bulduğu zaman her tür mücadele ile sonuna kadar baş etmeli. Ruhunu kaybedene ise, ne hayat ne de hiç kimse dokunmamalı. Gerçek dokunulmazlık işte böyle bir sebep gerektiriyormuş abi, böyle bir sebep…
Bu ağır giden yolculuktaki kayıp ruh, dilime ve yüreğime şöyle bir duayı düşürdü:Rabbim ruh eşini bulan herkese bir yastıkta kocamayı, aynı zamanda birlikte sonu nasip etsin inşallah.
Eğer siz de bir gün, ruhu yarım kalmış bir adam veya kadına rastlarsanız, sakın dokunmayın!
Çünkü onlar, dünyanın en geçerli dokunulmazlıklarından birine sahiptirler.
