Çocuk olmak nedir diye sorsam size, her biriniz ayrı güzel cevaplar verir, belki de kısa bir gezintiye çıkardınız geçmişe kim bilir. Kendi çocukluk günlerinize döner, biraz nostalji yapardınız. O günlerin ruhu, kokusu bile gelirdi burnunuza.
Savaşın gölgesindeki çocuklar
Oyuncaklarınız, arkadaşlarınız, oynadığınız oyunlar, şakalaşmalar, mahalleleriniz, çocukluğunuzun masum sırları, ailelerinizden aldığınız cezalar sizi gülümsetirdi belki de. Bir kısmınız eşsiz anılarla dolu çocukluğunu gülümseyerek hatırlarken, bir bölümünüz de acıyla hatırlamış olabilir mi diye düşünüyorum yine de. Ya da içinizde bir yerler sızlamış mıydı acaba…
Peki ya büyüyünce, hemen yan köyden gelen top sesleri, savaşın korkunç karabasanı ile barut kokusunun eşlik ettiği kabus dolu saatleri hatırlamak nasıl olurdu sizce?
Birileri özgürlük kokusunu, kardeşlik türküsünü sevemiyor belli ki bir türlü. Hazımsız yönetimler, insanlıktan yoksun kalmış zavallılar barış, sevgi, kardeşlik havasını tebeffüs etmek değil, düşüncesine bile karşılar. İnsanın insana yaşattığı korkunç acılar, korkunç saatler ve telafisi olmayan, geri getirilemeyecek yaşamlar. Ölen suçsuz, günahsız çocuklar. Anne babalarını, güven duygularını kaybetmiş masumlar.
Onların yaşam hesaplarını kim tutacak? Ellerinden kimler tutacak? Ne zamana kadar tutacak?
Tutulan eller anne baba sevgisini, aile sıcaklığını, güveni verebilecek mi? Elbette hayır! Öyleyse bu drama insan olarak farkında bir bakışla nasıl bakabiliriz? Nasıl tüm bu yaşanan acının üstüne çıkabiliriz?
Bu olayların insana, insanlığa mesajları neler?
İnsanlık dramdan, acıdan beslenmeye devam mı edecek? Tekamülün üst basamaklarına geçebilmek için acı mı çekmeliyiz hala? Ülke olarak yıllardır pek çok Mehmet şehit düştü, pek çok bebek öldü, pek çok masum sivil yaşamlarını kaybetti. Onlarla birlikte pek çok yakını da boynu bükük, yaralı kaldı yaşamda.
Bir insanın yaşamının bir anı bile çok değerli, değil ki bir ömür. Bir ömür öksüz kaldı çocuklarımız yine. Bir ömür boynu bükük, küskün, acılı, buruk, gözlerde yaş…
