Uğraşıyorsun, onu yapıyorsun, bunu yapıyorsun, üşüyorsun… Şapkayı deniyorsun, kafasına saç uyduruyorsun, olmuyor!
Evet, aynen öyle, olmuyor.
Deneyin bak!..
Uğraşıyorsun, onu yapıyorsun, bunu yapıyorsun, üşüyorsun, titriyorsun, yok; olmuyor…
Kömür buluyorsun, havuç sokuyorsun, çalı süpürgesi tutuşturuyorsun, yok, yok; olmuyor…
Şapkayı deniyorsun, kafasına saç uyduruyorsun, yüzüne mimik vermeye çalışıyorsun, yok!
Olmuyor, olmuyor, olmuyor!..
Kar insana huzur ve neşe verir diyorlar, onu da vermiyor; tam tersine huzuru alıyor, koparıyor , alıp götürüyor… Neşe ve kahkaha bir anda kâbusa dönüşüyor, gülen yüzler soluyor…
Kardan adam olmuyor!
Ne oluyor mesela?
“Kurşun!”
Kar topu kurşun oluyor, kar topundan insan ölüyor! Ne olduğunu anlamadan, aniden, “hop bir dakka” diyemeden!.. İnanılması güç ama kar topundan insan ölüyor. Son sözler hafızalara kazınıyor; “ölüyorum, keşke bir rüya olsa!”
Ne oluyor, neler oluyor, kim kimden ne istiyor? İlkel bir yaşama doğru hızlı bir yolculukta mıyız?!
Herkes aynı, her şey aynı, tek tip! Böyle mi olmalı?
Herkesin farklısı yakılacak, her şeyin farklısı yok edilecek.
Peki kim kimin aynısı, ne neyin aynısı olacak? Kim kime uymak zorunda, güçsüz en güçlüye mi? Neredeyiz, yoksa ormanda mı?
Her yer vahşet, cinayet, kan, dehşet, acı, korku, gözyaşı…
Neşe sevilmedi, sevilmiyor; korkuyoruz ki sevilmeyecek.
Gülene, eğlenene, kendinden farklı görünene tahammül edilemedi, edilmiyor; kurkuyoruz ki edilmeyecek.
Bunlarla beraber, kardeşlik içinde yaşanılır bir dünya istendi yaşamak için, hemen karşı çıkıldı, istenmedi, istenmiyor; korkuyoruz ki istenmeyecek.
Sorması ayıp ama neler oluyor, nasıl oluyor da kar topundan insan ölüyor?! Bu cesareti, öldürme hakkını kim dağıtıyor? Akıl itiraz ediyor, karşı çıkıyor, direniyor…
Olmadı, olmadı, olmuyor; olmayınca olmuyor!
Alışmamış çanakta düşünce don yapıyor, durmuyor, kayıp düşüyor… Sıcaklık sıfırın aldında da olsa, üstüne de çıksa olmuyor…
Yani ne kadar uğraşırsan uğraş, kardan adam olmuyor!
