1960’lı yıllar. Ege’nin bir köyünde yaşıyorum. Haliyle köyümün okulunda öğrenciyim. Okulumun arka bahçesinde çevresi taştan çevrilerek yükselti elde edilerek oluşturulmuş bir sahne vardı. Bir nevi açık hava tiyatrosu yani.
Sahnenin önüne arkaya dizilen sandalyeler ve daha önceleri lüks ışında dünyanın en güzel açık hava tiyatrosu sergilerdi oralda.
İşte bu sahnede “temsiller” oynanırdı. Geceler düzenlenir, şarkılar söylenir, şiirler okunurdu…
Ama mutlaka bir tiyatro sahnelenirdi.
70’li yıllarda beldemin ortaokulunda çok amaçlı bir salon vardı. Haliyle salonda bir de sahne..
Hiç unutmam “Göcekler Göğerince” eserinin oyun halini arkadaşlarımın oyununda izlemiştim ilk kez.
1950′ lerde ve hatta 40’larda okuyan büyüklerimizden öğreniyoruz ki, anlattığım köy okulunun bahçesindeki sahneyi onlar yapmışlar, ilkokul öğrencisiyken…
Sözünü ettiğim belde ortaokulu ve lisesinde yer alan kütüphanenin kocaman bir odadan oluştuğunu, tavana kadar kitaplar ile dolu olduğunu ve kitap künyelerinin yer aldığı kütüphane kartları fihristi düzenlemesi şaka gibi gelebilir.
Bitmedi…
Yaşadığım ve büyüdüğüm köy arası iki kilometre olan iki parçadan oluşurdu. Yazlık ve kışlık olmak üzere konumlandırılmış iki parçalı bir köydü bu…
Demem şu ki bu köyün hem kışlığında, hem de yazlık olan yerleşim alanında iki sinema vardı.
Bu yüzden yazlık köy sineması nedir? Kışlık köy sineması nedir? Yaşayarak öğrendik.
Hele hele yanı başımızda bir DSİ yerleşimi vardı ki; Anlatmaya kelimeler yetersiz kalır. Hafta sonları kedi orkestrasını dahi kurmuş olan bu kamu teşekkülü, bir memleket nasıl yönetilir sorusunun mikro pratiği gibiydi.
Köylerdeki spor kulüplerine, panayırlara, festivallere girmiyorum bile. Kentleri ise herkes muhtemelen benden daha iyi bilir.
Neden mi anlatıyorum bunları?
Dün Kültür Bakanı Numan Kurtulmuş, “Tanzimat elitleri, Meşrutiyet elitleri, Cumhuriyet elitleri kültür-sanat alanını milletten kaçırdılar, milleti dönüştürmenin bir aracı olarak kullandılar. Çaykovski vesaire dinletirsek millet adam oluruz zannedildi” demişlerdi ya…
Yok öyle değil… Bakanın dediği gibi değil…
İşte böyle… Tıpkı bizim yaşadığımız gibi…
Peki, son 15, 20, 30 yıldır hangi kültür üretimi ve sanat ile revaçtayız?
