Neden şimdi bir düğmeye basılmışçasına insanlar eski defterleri karıştırıyorlar, anıları tazeliyorlar? Fark ettiniz mi bugünlerde ne çok insan geçmişten bahsediyor? Ne çok insan eski günleri yad ediyor? Birçok kişiden eski fotoğraf albümlerini çıkarıp baktıklarını duydum. Birisi nostalji mi dedi?
Birisi nostalji mi dedi?
Instagram’da tbt sayısı epeyce arttı, kimi kendi çocukluk fotoğrafını, kimi kendisinin daha dünyaya gelmeden önce yaşamış olan büyükanne ve büyükbabasının fotoğrafını Facebook ve Instagram’a koydu.
Hatta eski filmleri seyredenlerin sayısında da artış var. Film arşivlerinde henüz seyredilmemiş binlerce film varken, seyrettikleri bir filmi bir daha seyreden kişilerin sayısının arttığını duyuyorum.
Sosyal medyada herkes duvarında Ayla Algan, Hümeyra, Tanju Okan şarkıları paylaşıyor.
Bütün bunlar eskiye rağbetin artığını gösteriyor, peki merak ettiniz mi? Niye?
Neden şimdi bir düğmeye basılmışçasına insanlar eski defterleri karıştırıyorlar, anıları tazeliyorlar?
Eski güzel günlerden bahsediyorlar ya da yokluk içinde yaşanılan ama bellekte sadece mutlu izleri kalan geçmişten… Bahsederken tekrar yaşamışçasına mutlu, tatminkar ve buruk bir neşe var.
Benim payıma da ortaokul grubumun 30 yıl sonra beni bulması düştü. Büyük bir pay benimki çünkü yıllardır görüşmemenin acısını çıkarırcasına birbirimize sımsıkı tutunduk. Ortak payda da buluşan bizler tekrar bir araya gelmenin mi heyecanıyla, her gün “Günaydın” mesajları ile uyanıp, “İyi geceler” dilerek günü kapatıyoruz. Gün içinde komik, traji-komik karikatürden, duygusal, içli müziklere, film festivalinden, sanal sergilere, oradan, Corona hasta yüzdelerine. İyi ve kötü birçok şeyi paylaşıyoruz. 30 yıldır birbirini görmemiş 25 kişi sanki hiç ayrılmamışçasına samimi, içten ve doğal davranıyor ve yazıyor. İlişkimizin dinamiği çok güçlü, güven ve anlayış ortak değerler.
Sizle de yıllar geçtikten sonra, böyle yeniden irtibat kurmaya çalışan var mı? Eminim vardır… Peki neden şimdi, 30 yıldır niye görüşmedik de şimdi bulduk birbirimizi.
Bunun cevabı çok basit, bağlanma ihtiyacı ve aidiyet duygusu…
Bu ihtiyaç Maslow’un ünlü ihtiyaçlar piramidinde yer alan bir ihtiyaç. Doğduğumuz andan ölene kadarki süreçte bizimle beraber olan, günlük koşturma, iş, para kazanma, eğitim, çocuk yetiştirme, mal mülk edinme derken görmezden geldiğimiz, çok da hissetmediğimiz bu ihtiyaç şimdilerde kendini fazlasıyla hissettiriyor.
Artık çoğumuz işe gidemiyoruz, aile büyüklerine ziyaret edemiyoruz, arkadaşlarımızla oturup laflayamıyoruz, bir dostlumuzla omuz omuza yürüyemiyoruz, komşumuza çat kapı gidemiyoruz vb. Çünkü sosyal ve fiziksel mesafeye dikkat etmek zorundayız.
İzolasyon dönemlerinde insanlar yalnız kaldıklarında bu ihtiyaçlarını gidermek için eskilere tutunuyorlar. Giderilmeyen ihtiyaçlar için anılara sığınıyor, onlara tutunuyoruz tıpkı bir bebeğin annesinin bir parmağını avucuna alıp sımsıkı tutması gibi. Güvenli bağlanma ihtiyacı olan insanlar, bu şekilde davranarak ruhsal ve duygusal olarak daha yüksek bir duygu doyumuna ulaşabilirler, tıpkı benim arkadaşlarımla yaşadığım gibi.
Yaşadıklarımızı ve gördüklerimizi açıklayınca her şey anlam kazanıyor. “Herkes de nostalji takılıyor bu günlerde, siyah beyaz fotolardan gına geldi.” demek yerine, derinlemesine düşünüp anlayınca, hak veriyor insan karşısındakine.
O halde bu gece de böyle olsun; hadi aç bir Ajda şarkısı, yap kahveni üstünde annenin aldığı pamuklu pijamayla, al eline fotoğraf albümünü, sarıl çocukluk oyuncağına. Ne iyi gelecek göreceksin…
