İhmallerin bolca yaşandığı, çocukların bolca öldüğü bir ülkede, bir yetişkin olmaktan utandım. Yetişememiş yetişkinler ülkesinde olmaktan utandım. Soma’da olmaktan utandım.
13 Mayıs 2014’te Türkiye’nin Manisa ilinin Soma ilçesindeki kömür madeninde çıkan yangın 301 madencinin hayatını yitirmesine sebep oldu. Bu olay Türkiye Cumhuriyeti tarihinin, en çok can kaybı ile sonuçlanan iş ve madencilik kazası olarak kayıtlara geçti.
İşte dostlar, resmi olarak Soma’daki facia, bu ya da buna benzer anlatımlarla dile getirildi. Soma faciası anlatan için kolay, yaşayan için dünyanın en zor durumuyla karşı karşıya kalmaktı. Tüm ülke olarak hepimiz çok üzüldük, her an acıyı paylaşma peşine düştük, Soma faciası üzerine yazdık, çizdik, ağladık, uyumadık, yürüdük, isyanlar ettik… Soma’daki acıları paylaşırız sandık ama bizzat şunu gördük ki, hepsi sadece sanmaktan ibaretti.
İndigo Dergisi Sosyal Sorumluluk yazarı olarak Soma’daki durumu bizzat görmek ve Umut Treni Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği’nin Basın Danışmanı olarak, derneğin gönüllülerinden gelen bağışları Soma’da hayatını kaybeden madencilerin ailelerine teslim etmek için 21 Haziran 2014 tarihinde, şehitlerimizin 40 mevlitinde oradaydım. Emanetlerin hepsini ekibimizle birlikte teslim ettik. Emanetleri dağıtmadan önce ilk olarak uğradığımız Soma şehitleri mezarlığında, anaların yaktıkları ağıtların içinde cayır cayır yanan yüreklerin ateşlerini hissettim. O an dedim ki; acı paylaşılmıyor! Acının yaşandığı yüreğe yaklaşıldıkça ateş hissediliyor ama o ateşten parça alınarak acının hafifletilmesi gibi bir durum ne yazık ki mümkün olmuyor. Yapabileceğim ne vardı? Hepimiz adına kabirlerimizi suladım, dualarımızı okudum, çiçeklerimizi ektim, mevlitlerine eşlik ettim, aileleri ziyaret ettim, emanetlerinizi teslim ettim. Hepiniz bu anlatımlarım sayesinde derinlerde neler yaşadığımı az da olsa hayal edebilirsiniz. Hele Soma faciasında mağdur olan bir Durmuş bebek vardı ki; babasını kaybettiği gün dünyaya gelmişti. Deli gibi çocuk seven ben, onu kucağıma alamadım. Bırakın kucağıma almayı, yüzüne bile bakmakta çok zorlandım, çünkü çok utandım.
“Soma faciası için neden utanasın ki” diyorsunuz değil mi?
İhmallerin bolca yaşandığı bir ülkede, çocukların bolca öldüğü bir ülkede, bir yetişkin olmaktan, yetişememiş yetişkinler ülkesinde olmaktan utandım. Her ihmalde hepimizin payının olduğunu unuttuğumuz için, birlik olamadığımız, insani vasıflarımızı unuttuğumuz, hatırlatıldığında düzeltmek için çaba göstereceğimize suçlu aradığımız, suçluluğumuzu göremediğimiz, kör olan yanlarımızı aydınlatacağımıza, daha çok köreltme çabasına girdiğimiz için utandım. Yetişkin olma vakti gelmedi mi? Sulh’un, sevginin yolu ile istikrarla ilerleme zamanı gelmedi mi? Neyi paylaşamıyoruz? Annesinin ihmali yüzünden ölen bir bebekten sorumlu olmadığımızı mı zannediyoruz?
Düşünün! Bakımsızlık yüzünden ölen o bebeğin annesi (babası) siz olsanız, kimseden yardım alamasanız, o bebeğin ölümünden bir tek sorumlu kişi ebeveyni mi oluyor? Sakın bana “doğurmasaydı” gibi bir söz ile gelmeyiniz.
Kendimizi kandırmayalım! Engelli oğlumun okullara kabul edilmemesinin sebebi ben miyim, eğitim sistemi mi, bu çocuğu kabul etmeyen okullar mı, öğretmenler mi, veliler mi, velilerin dolduruşuna gelip bu çocuğu istemeyen çocuklar mı? En tepeden en aşağıya kadar inen duygusuz, bencil sistemlerimizle, hepimiz suçun bir parçasını oluşturuyoruz. Artık hepimizin üzerine düşen parçaları üstlenip, sevgiyle harmanlayıp, doğru tohumlar ekme vaktidir.
Soma maden faciasında resmi rakamlara göre 301 kişi hayatını kaybetti! Yalan!
Neden mi? Soma faciasında tüm insanlık bir kez daha öldü. Ve dirilecekse bu kez en azından gerçekten dirilmeli. Senin anan, senin baban, senin evladın demeyi bırakalım. Anamız, babamız, evladımız demeye başlayalım. Hepimiz açık gözlüyüz ya, gözümüzü değil, artık ebediyen yüreklerimizi açalım. Yaşarken üzerimize serptiğimiz ölü topraklarımızı hemen şimdi üzerlerimizden savuralım.
Günaydın insanoğlu, günaydın. Dilerim ki bundan sonra düşünme ve karar yetisi olan insanoğlunun üzerine serpeceği tek şey, en büyük gücü olan, iyilik olsun.
Not: Her ne sebeple olursa olsun bir bağış yapmak istiyorsanız, ya hemen teslim edileceğinden kesinlikle emin olduğunuz kurumlarla iş birliği yapın ya da bizzat kendi ellerinizle ulaştırın. Soma mağdurlarının pek çoğu hala mağdur durumdadır.
Sevgi ve iyilikle kalın.
