Bir başlangıç seçtik ve artık sonuna kadar gideceğiz değil, her ilerleme sürecinde başlangıç noktasını teftiş ve baştan sona daima dinamik analiz! Bazen başlangıcı değiştirmek sonuna yeni bir şey eklemekten iyidir. Başlangıç hatalı ise eğer sona eklenenler hep eskidir. Keşif hiç eskimeyen daimi yenidir!
Yaygın bir görüşe göre, insanlar arasındaki en büyük sorun iletişim eksikliğidir. Bu görüş büyük oranda doğru olmasına rağmen asıl olanı tespit etmeyi güçleştiriyor.
Genel kabul görmüşlüğün büyüklüğü, evrensel geçerliliği aramanın tembelliğini doğuruyor. Oysa bu aramayış bir bulamayıştan dolayı değildir. Mevcut olanla yetinme ve kanaatkarlık ise hiç değildir. Düşüncede kanaatkarlık değil, ilerleme ve değişme asıl geçerliliktir. İlerlemenin zafiyeti mevcudun tembelliğinde yatar!
Delirmekten korkmadan; aklını sonuna kadar ileri sürebilecek düşünce gönüllülerinin potansiyellerine olan inançsızlığı ve toplumsal rağbeti yakalayamamış olmaları düşüncelerini ölü doğuruyor. Ölü doğum sonrası kendini gerçekleştiren kehanet kendisini yineliyor. Baştan kaybeden sonradan kazanamaz! Böylece mevcut olanlar kendilerini yeni renklere bürüyor ve alın işte en yeni benim diyor!
Marifet gerçekten iltifata tabidir!
Bu tabi oluş hem içeride hem de dışarıda vuku buluyor. İçeride kendisine olan inançla cesaretlenen ruh, dışarının desteği ile serbest bir şekilde uçuyor.
İnsanların sorunlarını anlamanın yolu, insan doğasını kavramakla başlıyor. Başlangıç bizi biz yapan doğanın keşfi ile oluyor. Oluş süreci bu şekilde ilerlerken insan hep statiğe takılıyor. Ben böyleyim diye söylenip orada duruyor. Değişip dönüşen dinamik olduğunu hep unutuyor. Aslında bir kaşif olduğunu bilmiyor! Çünkü insan kaşiftir. Statiğe değil dinamiğe tabidir! Dinamik varoluş bir süreçtir ve hayat keşiflerden ibarettir!
Emredici olan nefs bile değişebilir. İnsan nefsini değiştirebilirse eğer o şekilde gelişir. İlham alana bürünüp asıl farklı olan olabilir. Sonuçta elindedir. İşte bu elinde oluş onun ileriye doğru kullanabileceği gelişim enerjisidir. İmkanı var ama nihayetinde kullananlar bilebilir. Nefs değişimi insan oluşa doğru sağlam ve şaşmaz bir yol izlemektir.
Bir başlangıç seçtik ve artık sonuna kadar gideceğiz değil, her ilerleme sürecinde başlangıç noktasını teftiş ve baştan sona daima dinamik analiz! Bazen başlangıcı değiştirmek sonuna yeni bir şey eklemekten iyidir. Başlangıç hatalı ise eğer sona eklenenler hep eskidir. Keşif hiç eskimeyen daimi yenidir!
Günlük hayatın süreçleri hep olur ve hep değişirler ama asıl değişmesi gereken temel düşünceler niçin hep aynı şekildedirler? Mevcut insan nefsi ısrar eder. Oysa ısrar etmek emretmektir! Emredici olanla geçinmek zor ve zahmetlidir. İnsanın sorunu nefsinin emrediciliğinde yatar.
Bu nedenle iletişim kuramaz. Bu nedenle empati yapamaz. Bu nedenle ne kendisini nede diğerlerini anlayıp kavrayamaz. Sorunun temeli nefsin körü körüne diğeri bana itaat etmeli düşüncesinde yatmaktadır.
Bundan dolayı en saygılı gibi görünen ortamlarda bile yine insan körü körüne seçtiği emir doğrusunu savunmaktadır. Savunuculuktaki şaşmaz ısrarının yerine keşke en azından şaşkın bir kaşif olmayı yeğleseydi! Kaşif şaşkınlığını da keşfeder ama henüz şaşamamış ısrarcı neyi keşfedip kavrayabilir ki?
