13 yaşındaki bir kız çocuğu, sırf sınavda istediği notu alamadığı için intihar etti. 13 yaşında! Oysa hayalleri, mutlulukları, sevinçleri, oyunları olmalıydı. Ama bu sistem yok etti onu, henüz 13’ünde!
– Büyüdüğüm zaman çok güzel resimler yapacağım.
– Büyüdüğüm zaman doktor olup, herkesi iyileştireceğim.
– Büyüyünce çok mutlu olmak istiyorum.
Büyüdüğüm zaman bahçesinde güzel çiçekler olan bir evim olacak, sonra bir kedim bir köpeğim…
Hatırladınız mı pembe hayallerimizi? Ne kadar da uzak geliyor değil mi? Şimdikilere ne kadar da uzak! Uzun zamandır bir çocukla konuştunuz mu? Hiç hayallerini sordunuz mu? Ben sordum ve yüreğimin orta yerine saplandı, bıçaklar…
Şöyle anlatıyordu, henüz 13 yaşındaki çocuk: “Eğer Matematik’ten 30 soru yaparsam, Fen’den 20, Türkçeden 20 olsa iyi bir liseyi kazanırım. Orada da çok çalışırsam şu kadar net yapsam tıp kazanırım!”
Neden tıp? sorusunun cevabı pembe hayallerde değil! Onun cevabı da şöyle başlıyor: “Annem/babam dedi ki doktorlar aç kalmazmış. Hemen iş bulur çalışırmışım. Saygınlığı olurmuş.”
Bir diğeri daha güzel anlatıyor: “Aslında yazmayı çok seviyorum ama diyorlar ki yazarlıkta para yok. Ama inşaat okursan, mühendis olursan çok para kazanırsın.”
Başarılı çocuk yetiştireceğim derken, robotlar yetiştirdiniz!
Hadi şimdi beraber kendi yakarışlarımıza geçelim: “Şimdiki çocuklar da saygı nedir bilmiyorlar! Yok canım bunlar mı kurtaracak ülkeyi daha iki kelimeyi bir araya getiremiyorlar…” devamı bitmek bilmez gelir. Peki memnun muyuz eserimizden?
Biz yaptık hatta haddim olmadan 90’a 3 kala doğmuş biri olarak siz yaptınız! Başarılı çocuk yetiştireceğim derken, robot yetiştirdiniz. Aklı fikri, sayılarda olan, sürekli hesap yapan çocuklar doldu dört yanımız. Kafası o kadar çok çalıştı ki nete, doğruya, yüreğini unuttu. Düşünmeyi unuttu, en acısı çocuk olduğunu unuttu. Oysa ne kadar güzeldi çocuk olmak, hayal kurmak ama onlar unuttu.
13 yaşındaki kız çocuğunun intiharı
Daha yeni, 13 yaşındaki bir kız çocuğu, sırf sınavda istediği notu alamadığı için intihar etti. 13 yaşında! Oysa hayali olmalıydı. Mutlulukları, sevinçleri, oyunları olmalıydı. Ama bu sistem yok etti, henüz 13’ünde! Çünkü bu sistem, dünyayı ele geçiren bu berbat sistem korktu 13 yaşındaki çocuktan.
Onun hayallerinden korktu, umutlarından en çok da onun düşünmesinden korktu. Düşünürse sorgulardı!.. Düşünürse eğer, saygınlığın rütbeyle, makamla, koltukla olmadığını anlardı. Anlasaydı o bilinçle büyürdü, sımsıkı sarılırdı hayallerine. Sonra sonra idealist çocuklar büyürdü. Büyüyen çocuklar seni, beni, bizi, bu sistemi, bu sistemin kurucularını herkesi sorgulardı. Ama öldü… 13 yaşında, hiçbir zaman onu ölçemeyecek bir sınav yüzünden öldü.
Şimdi tam bir hafta kalmışken karne almaya, çocuğunuza bakın! Eserinize bakın! Karnesine değil! Gözlerinin içine bakın! O gözlerin içindeki çocuğun ne istediğini duyun! Bırakın istediğiniz gibi olmasın ama kendi hayatı olsun. Ve sen güzel kız; huzurla uyu…
İlgili yazılar
Çocuklarınız Sizin Robotlarınız Değildir!
Çocuk eğitimi: Çocuğa dair yaşamsal öneme sahip notlar
