Kendi istek ve arzumuzla, ne yaptığımızı bilerek ve sonuçlarını tüm kalbimizle kabul ettiğimiz davranış biçimidir iradi zeka. Bütünsel bakış açısının temelidir. Olan olayların neden ve niçinlerini sorgulamaksızın sadece niyetlerin nelere hizmet ettiğinin farkındalığıyla yorum yapmak ve olan’ı anlamlandırmak ve kabul etmektir.
Bu bakış açısı sayesinde olaylar karşısında geliştirdiğimiz davranış biçiminde karşımızdakini suçlamak, olayın içinde kendi kişiselliğimizi beslemek ya da olanı yargılamak yoktur. Çünkü biliriz ki olan olmuştur ve olmakta olan insanlara hizmetten başka bir şey değildir.
Hizmet nedir?
Başımıza gelen olaylar ve veya kişiler bize nasıl hizmet edebilir ki sorusunun ardında olaylarla kendimizi nasıl da özdeşleştirdiğimiz gerçeği yatar. Bu algı biçimi bizi tepkiselliğe götürür. Evet, birileri bana bir şeyler yapmıştır ya da yaşadıklarımdan çıkardığım sonuçların bana öğrettikleri ve benim genellediklerim doğrultusunda ben de karşılık olarak bir davranış geliştirmeliyim. Bu davranışımın ardındaki niyetim kendimi savunmak, olan karşısında yerimi haklı olmak adına belirlemek, kendimi korumak ve hatta karşımdakine de haddini bildirmek olabilir. Burada olan olaylar ve yaşadığım deneyimler karşısında görebildiğim bütünün içinde küçük bir kesittir. Oysaki her bir varlığın kendi içinde oluşturdukları ve yansıttıklarını bir araya getirip birleştirdiğimizde ise ortaya çıkan yaşam çiçeğidir.
Bizler bir arada yaşamlarımızı gerçek kılarken kesişme noktalarımıza birleşerek yaşamın kendisini yaratmaktayız. Yaşam çiçeğinin küçüklüğü, biçimi, tamamlanmışlığı, kesin çizgilerle ifade edilişi ya da her an yok olacakmış izlenimi yaratması da biz insanların eseridir.
İradi zekamızı kullanıyor muyuz?
Oysa davranışlarımız aslında ya karşımızdakinin görmek istediği ya da duymak istediğidir. Ya da bir başka deyimle bizim için diğer insanların oluşturduğu davranış biçimlerimizde başkalarının bize ihtiyacımız olduğu noktasında ve ihtiyacımızı fark etmek adına bize işaret ettikleridir.
Bakış açımızı tam tersine çevirdiğimizde ve başımıza gelen olayların kurgucusu ve oyuncusu kendimiz olduğunun farkındalığıyla bakabildiğimizde, çevremizdeki tüm insanlarla olan iletişimimiz tamamen değişecektir. Belki bir kısım insan bu davranış biçimimi benimsemeyecek ve bizi reddedecektir. Önemli olan karşımızdakinin davranışının bize karşı nasıl olduğundan çok bizimle karşılıklı görev bilincinde bakarak durumu fark etmektir.
Bu bakış açısı ve davranış biçimi bizim olayları daha yukardan, daha objektif, kutuplaşma yaratmadan, yargılamadan sadece olanın içindeki duruşumuzun bilincinde ve farkındalığında olmamızı sağlar ki bunu gerçekleştirdiğimizde iradi zekamızı kullanıyoruz demektir.
Bildiğiniz gibi insanlar çoklu zeka yöntemini kullanabilen mükemmel yaratıklardır. Olayları kişiselleştiren kişi; kendi kişiselliğinin izin verdiği ölçüde sınırları ve kalıpları içerisinde değerlendirmelerini yapabilen kişidir. Bu durumda kişinin kullandığı zeka sadece sol beyninin çalışma kapasitesi yani dış dünyadan algılarıyla topladığı bilginin sınırları kadardır.
Oysaki iradi zekasını kullanabilen kişi sonsuz ve sınırsızlığı kabul etmiş demektir. Olayları ve yaşanan deneyimleri bütünün içinde bütün ile ilişkisini kurarak değerlendirir. Bunun anlamı kendisini de bütünün içinde görmektedir. Burada ne bir ayrılık ne de ikilikçilik vardır. Olmakta olan sadece her defasında yeniden yaşam çiçekleri yaratmaktır.
Olumlu düşüncelerle ve birlik anlayışı içinde olmak iradi zekanın ürünüdür. İnsan yarattığı zekasının farkındadır ancak bunun kendisine ait bir özellik olduğunu da bilir bunu asla başka insanları kendine hizmet emek ya da kendisini diğer insanlardan üstün kılmak anlamında kullanmaz.
İradi zeka aynı zamanda içimizdeki güç merkezinin ortaya çıkmasından sorumludur. Farkında olduğumuz bu güç, insan olarak ne denli eşsiz, tek ve biricik olduğumuz gerçeğini her seferinde hatırlatmaktır. Buda ruhun kendisi temsil biçimi ve dışa vurumudur.
İradi zekasını kullanma yetisine sahip olan kişinin algılarında seçicilik başlamıştır. Olanın ardındaki görmek ya da hiç bilmediği herhangi bir konuda içsel olarak o biliş içinde olabilme gerçeğidir. Bir başka deyişle kendin olmanın dışa vurmuş ifadesidir.
