Her yıl okulların içinde ya da çevrelerinde pek çok tehlike yaşanıyor. Haraç kesmek isteyen çeteler, uyuşturucu satıcıları, tacizler, darp ve daha pek çok tehlike yine pusuya yatmış durumda. Okuldaki tehlikeden onu nasıl koruyacağım?
Yan yana iki doğum odasında, aynı anda iki doğum gerçekleşir. Bebekler temizlenir ve ebeveynler bebekleri görmeden bebekler değiştirilerek ailelerin yanlarına götürülür.
Aileler tüm ön yargılarını sıfıra indirmiş halleriyle kendilerine ait olmayan bebeklere kendi bebekleri diye aşkla bakarak erir de erirler… Sevginin, şefkatin, merhametin, huzurun, aşkın, üstelik tüm bunların yanı sıra; hem dünya, hem kendileri ile barışın en temiz hallerini yaşarlar. Onlara gerçek söylenmediği sürece bu böyle devam eder gider.
Gerçekler ilk dakikalarda söylenmek istenirse; zihin çalkalanacak, aşk duyulan bebeğe karşı bakış körleşecek “ben, benim, benci” duygusu baskınlığını gösterecektir.
Gerçeğin bir saat sonra söylenmesi ile; bir gün, bir ay, bir yıl, on yıl sonra söylenmesi arasında çok ciddi; zihinsel, ruhsal, psikolojik farklılıklar olacaktır. Çünkü insan zihni “ben, benim” duygusuyla çok sağlam bir bağlantı içindedir.
Süre uzadıkça bu bağ gitgide sağlamlaşır. “Benim” duygusuyla farkında bile olmadan en önyargısız, en saf hale geçmiş olan anne baba, dünyaya gelmesine sebep olduklarını düşündükleri bu masumun; sebep kaynaklarının kendilerinin olmamasıyla büyük bir afallama yaşayacak ve saf boyuttan çıkarak tüm önyargı boyutlarına tekrar geri döneceklerdir.
Bütün çocuklar bizim mi?
“Bütün çocuklar bizim” derken doğru mu söylüyoruz diye iyi düşünmeliyiz. Okul sırasına çocuğumuzu yerleştirirken diğer çocukların yüzlerini seyredelim ve onlarla saf sevgi bağlantısı kuralım. Kendi çocuğumuzu ilk kucağımıza aldığımızdaki önyargısız hallerimizi hatırlayalım.
Bütün çocukların, biz büyüklerin önyargısız halleriyle çok daha doğru davranışlar sergileyerek örnek birer insan olacağını unutmayalım.
Matematik notu yüksek ama bencil küfürbaz bir çocuk, mücevherin yanlış işlendiğini gösterir. Her bir çocuğu sevmek, kendi çocuğumuzu sevmek demektir. Her birine karşı sorumlu, örnek bir yetişkin olmak demek, çocuğumuzun doğru bir ortamda büyümesine destek vermek demektir.
Koskoca bir gül tarlasında sadece tek bir gülün bakımını yapmak o gülün mutsuzluğuna, yalnızlığına, tükenmesine sebep olmak demektir.
Okuldaki tehlikeden onu nasıl koruyacağım?
Bütün çocuklar bizim değilse bile, lafta değil artık; gerçek anlamda bizim olsun. Biz yetişkinlerin korumasına ihtiyaç duyan en değerli varlıkları ilk adımlarında hayal kırıklığına uğratmayalım. En azından yakın çevremizde bulunan çocukları olması muhtemel kötülüklere karşı koruyalım.
Her yıl okulların içinde ya da çevrelerinde pek çok tehlike yaşanıyor. Haraç kesmek isteyen çeteler, uyuşturucu satıcıları, tacizler, darp ve daha pek çok tehlike yine pusuya yatmış durumda. Kendi çocuğunuzu koruyorsunuz diye içiniz rahat olmasın. Sınıfta ya da okulda koruyamadığınız, umursamadığınız her çocuk, sizin çocuğunuz için de tehlike olacaktır.
Her veli halktan bir müfettiştir. Tehlikeyi yetkililere bildirmek de “tüm çocuklar bizim” demektir. Velhasıl kelam; onlar istisnasız birer çocuk! Peki ya biz, istisnasız yetişkin miyiz?
