Ali Koç, güya Mourinho’ya sormuş; “Neden Fenerbahçe” diye… O da cevap vermiş: “Sadece Türkiye’de değil, Avrupa’da da başarılı olmak ve bunu da başardı dedirtmek için…”
Bunlar işin PR, yani reklam ve pazarlama kısmı… Biz asıl konuya dönersek;
Ali Koç öyle bir şey yapmalıydı ki, dönemi süresince şampiyon olamamış Fenerbahçe kamuoyu, Ali Koç’u eleştirmesin ve ona sahip çıkmaya devam etsin. Özetle ancak böylesi sansasyonel bir transfer Fenerbahçe’yi rahatlatabilir ve gelecek sezona motivasyonel olarak hazırlayabilirdi. Üstelik ortada bir de genel kurul var ve Aziz Yıldırım boy göstermeye başladı.
Bu arada not olarak ekleyelim; Fenerbahçe, Ali Koç’un başkanlığında 2018’den beri 11 teknik direktör değiştirmiş. 78 futbolcu transfer etmiş. Beşiktaş ise bir sezonda 5 teknik adamla çalışmak durumunda kalmış. Takımlarımızın neredeyse tamamı her sezon farklı kişiler ile çalışıyor. Bazen bu sayı sezonda ikiyi ve üçü buluyor. Buna karşın örneğin Liverpool 132 yıllık tarihi boyunca toplam 22 teknik direktör ile çalışmış. Olay ve olgulara bu pencereden bakmak zaten problem ve çözümün yarısının ne olduğunu ortaya koyar niteliktedir.
Peki, Mourinho ile Fenerbahçe ve Türkiye Futbolu kurtulur mu?
Bu soru dahi, soran adına yanlış bir sorudur. Ya da böylesi soruyu soranın Türkiye futbolunun genel problematiğinden hiç haberi yok demektir. Bu adamlar futbolu değiştirmeye ve geliştirmeye gelmiyorlar. Takımları şampiyon yapma iddiası ile geliyorlar. Futbolu dönüştürmek ve geliştirmek bir sistematik, sistematik ise sistemleri gerektirir.
Moruninho Fenerbahçe’yi şampiyon yapar mı? Neden olmasın? Neden yapmasın?
Çünkü, 1959 yılından günümüze sezon sonu şampiyonluk sayısı toplamlarının yıllara göre istatistiki ortalamasına bakıldığında Fenerbahçe ve Galatasaray kulüplerinin yıllara göre şampiyonluk ortalaması %65 civarındadır. Beşiktaş %16, Trabzonspor ise %10 civarında bir yıl/şampiyonluk ortalamasına sahiptir. Dört takımın gecen yıllar itibariyle şampiyonlukları toplamının yıllara oranı, %91’in üstündedir. Geriye kalan 9 puanlık yıl/şampiyonluk oranı ise 13 takım arasında dağılır. Bu da salt iki takımın birer şampiyonluğu demektir.
Buradan hareketle her sezon başı hangi takımların şampiyon olacaklarına dair bir öngörüde bulunmak asla müneccimlik yapmak demek değildir. Yani Sezon başında geçmişin verilerine göre iki takımdan birinin şampiyonluk olasılığı %65’dir.
Şimdi meseleyi bu gözle bakıp değerlendirdiğimizde, asıl meselenin “süper 1 numara” teknik adamla ilişkisi, esasen sahada oynayan en iyi 11 en iyi oyuncu düzeyi ilişkisi kadardır. Bu bağlamda en iyi oyuncuları bünyesinde toplayan ama asıl olarak federasyon ve hakemler üzerinde tahakküm kuran kulüp ve takımlar her zaman kazanır…
Elbette iyi ve en özel teknik adamlar önemlidir. Ama unutmayınız en iyi ve en özel teknik adamlar her nedense en etkili ve en tahakküm kurma olanağına sahip kulüp takımları tercih ederler. Bu da konunun bir başka yüzüdür.
