Başka hayatlarda yaşarken buluyoruz kendimizi. Hani en olur olmaz rüyaların içinde görüyoruz… Hiç düşünmeden, yalnızca kendi isteklerimizi düşlüyoruz. Sorguladığımız her ne varsa yanımızda, bir sonrasını kurup, bir öncesinin hayatında kalıyoruz.
Çok mu düşünüyoruz bazı şeyleri acaba diye sorgulayarak başlıyorum. Şarkıda nasıl diyordu, sahi? “Bir an duruşu gibi, ömrün gidişi gibi…” Farkında mıyız?
Zamanın akışına karşı koyamayacağımızı bile bile, kendi kurallarımızı yazıyoruz. İmkanlıyı beğenmeyip, hep ulaşılmazı arzuluyoruz. Elimizdekinin değerini bilmeden, başka değerler biçiyoruz hayatlarımıza. Görmez oluyoruz, bilmek istemez… Hissetmemeyi seçiyoruz. Kandırıyoruz kendimizi bir süre sonra da. Ruhumuz dahi duymadan. Aman başkası bilmeden! İzliyoruz, uzaktan uzağa… Olacakları düşünüp, olmayacaklar için yakınıyoruz. Savuruyoruz bir müddet sonra her şeyi… Savurgan ruhlarımızın teslimiyetinde yaşıyoruz biçimsizce hayatlarımızı! Haklılıklarımızı çıkarıp gün yüzüne, çarpıyoruz birbirimizin yüzüne!
Bitmek bilmez ömürlerimizde sadece pişmanlıklarımızı sorguluyoruz. İçinde bulunduğumuz zamanı, hiçbir zaman kullanamadan, mükemmeliyetçi ruhlarımıza teslim oluyoruz. Açgözlülüğümüzün sınırlarında ilerliyoruz bazen de hayatta. Anılarda yaşayıp, anları harcıyoruz. Söylemez oluyoruz, ‘İyi ki’leri. Pişmanlıklarımızı bırakıp bir köşeye, iki adım gidemiyoruz öteye…
Bazen görmesek de, görüp bulmasak da buluyoruz bir yerlerde kendimizi… Neredeyiz ki biz? Mühim düşlerimizin peşinden koşup, vardık mı o güzelliklere? Sahi ya, gördük mü bu sefer görünmezleri? Peki ya duyduk mu bize seslenenleri? Ne için, kim için düşünürseniz kabulümdür. Bir kez de bunun sorgulanmasının gerekliliğine inanıp, paylaşıyorum sizinle. Zamanında bunlar düşünülseydi, farkına varabilirdik belki de hayatın… Kararların, seçimlerin… Gereklilikler, zorunluluklar yokken! Elbette tamamen farkına varabilirdik demiyorum, diyemiyorum. Bu çok büyük ve iddialı bir genelleme olur. Fakat, anlayabilirdik.
Yapalım mı hadi tam da şimdi? ‘İyi ki…’ leri getirelim mi gözümüzün önüne hayattaki her bir anımızı? Anımsamasak mı ahları vahları, bilhassa pişmanlıkları? Sadece güzellikleri görmek mümkün mü bu hayatta? Ben, bundan sonra sadece bunu yapacağıma dair kendime söz veriyorum. Neden mi söylüyorum bunu? Çünkü, sizi de bekliyorum! Güzelliklerin hayatımızda daha çok yer kaplamasını, pişmanlıklarımızın yakamızı bırakmasını, hayatımızda sadece huzurun olmasını istiyorum. Karar sizin! Var mı benimle gelen?
