Spor kamuoyunu yok saymak ya da taraftarları karşınıza almak, bir anlamda onları tamamen kaybetmeyi de göze almaktır. Malum spor kamuoyu bu. Kazanmakla kaybetmek de var…
Siz ne kadar güçlü olursanız olun, ne kadar karar verici noktada bulunursanız bulunun, bazen verdiğiniz kararlarınızı uygulama zorluğuna düşersiniz.
Uygulayamazsınız, uygulatmazlar. Ki hakem olsanız bile bir kere taraf oldunuz mu, ondan sonra yemezler artık.
Hakemliğiniz bile mundar olur.
Nüfusunun yarıdan fazlasının birkaç spor takımına gönül verdiği bir ülkede o birkaç spor takımını karşınıza almak, o takımların taraftarlarını da karşınıza alma riskini getirir ki, bu sahip olduklarınızı kaybetme olasılığınızı arttırır, hızlandırır.
Kim ne derse desin, taraftarı ile kavga edenin kazandığı görülmemiştir.
İlla ki, bir gün kaybedecektir.
Taraftarı bölmek, gücünü bölmektir.
Taraftarı yermek, kendini açığa çıkarmaktır.
Taraftarı beğenmemek ise ne kadar “tarafsızım” desen de, aslında taraf olmaktır.
Velhasıl taraftarla uğraşmak, yalnız kalmaktır. Yakında ceza olarak, boş tribünlere oynayacağının sinyalidir.
Bu öyle bir sinyaldir ki, o sinyali görmezden gelmek mümkün olmadığı gibi o sinyali susturmaksa hiç mümkün değildir.
Milyonlarca dile kelepçe vuramayacağın gibi o milyonların hızla büyüyerek seni hedef gösterecek sinyaline engel de olamazsın.
Ona güç yetmez.
Ona gaz yetmez.
Ona su yetmez.
O yüzden taraftarla uğraşan illaki kaybeder.
Ve spor kamuoyu o kadar ilginçtir ki, onları anlamak mümkün olmaz. Anlamaya çalışmak bile afaki bir çabadır.
Çünkü onlar taraftardır.
Çünkü içlerinde herkes vardır.
Bakın, mesela dünyanın en kozmopolit yeri, maçların oynandığı sahaların tribünleridir.
Orada yok, yoktur. Orada hâkimiyet kayıtsız şartsız, tarifi imkânsız bir ruhundur.
Ve o ruh ile uğraşan her zaman kaybeder. O ruhu yok etmek isteyen yok olur.
O ruh, taraftarlık ruhudur.
Ve o ruha; ‘Ne haliniz varsa görün’ denmez. Denilirse o da, bir gün sana ‘Ne halin varsa gör’ der. Ve sen kaybedersin.
Sonsuza kadar kaybedersin…
