Bir annem vardı, bana aşık olduğunu söyleyen,
Ama okuldan gelince ilk iş okulun nasıl geçtiğini soran, bana mı aşıktı okuluma mı?
Bir babam vardı benim beni çok sevdigini söyleyen,
Ama derslerini iyi çalış o kadar para harcıyoruz senin için diyen, beni mi seviyordu yoksa sahip olacağım mesleği mi, giden paralarını mı?
Bir ailem vardı benim, sana birşey olsa dünyaları yakarız diyen,
Ama yemek yemek istemiyorum dediğimde, yiyeceksin yoksa büyümezsin diye tehtit eden, acaba beni mi seveceklerdi bedenimi mi?
Bir ailem vardı benim, herşeyi senin için yapıyoruz diyen,
Ama sürekli iyi işler yapan insanları örnek gösterip duran, onlara mı aşıklardı, bana mı yoksa sahip olacağım şeylere mi?
Bir ailem vardı benim, sürekli bana birşeyler alan,
Ama başkalarıyla beni kıyaslayıp duran, acaba kendilerini de kıyasladıkları için mi alıyorlardı bana bunları, yoksa beni kıyaslayacakları için mi?
Kafamı çok karıştırıyorlardı. Emin değildim onların sevgisinden. Bana sürekli sarılıp, beni sevdiklerini söylüyorlardı ama emin değildim işte. Sürekli birşeyler yapmam için zorluyorlardı beni. Aslında ben doğdugum andan beri hissediyordum zaten bu dünyada yapmam gerekenleri ama onlar bana olan sözde sevgilerinden dolayı beni sürekli yolumdan çıkartıyorlardı. Güvenmiyorlardı yani bana. Herşeyi göstermeye çalışıyorlardı sanki. Biraz da serbest bıraksalardı beni, sevgiyle dursalardı yanımda.
Kendi yollarına soksalar bunu farkedecektim belki birgün. Ama kendi yollarını da bilmiyorlardı ki. Kendi gerçekliklerini bulmuş olsalar sürekli kurallar, zorunluluklar, doğru yanlış diye tanımlamalar yerine, dünyada yaşamanın sistemini anlatır, benim özümü bana hatırlatırlar, yürümeme izin verirler, sevgileriyle de gerçek yolumda kalmama yardım ederlerdi. Ama işte zaten kendi yollarını bulmuş olsalar nasıl bulunacağını bildikleri için bana da vereceklerdi gerçek sevgiyi. O yolun anahtarı gerçek sevgiden geçmiyor muydu zaten? Onlar sürekli anahtarın ismini söylüyor ama anahtarın sadece onların ellerinde olduklarına inandırıyorlar beni. Ama hiç görmedim onlarda. İyi birşey yapınca sarılıyorlar, yoksa sürekli birşeyler anlatıyorlar. Genelde de senin iyiliğin için konuşuyoruz deyip duruyorlar. İyi de hani herkes kendi yolunda ilerlerdi. Hani herkesin yolu ayrıydı. Benim yolum ayrıysa, sizler nerden biliyorsunuz benim için en iyi mesleği, en iyi arkadaşı, en iyi yiyeceği, en iyi şehri.
[quote]Bir annem vardı bana aşık, bir de babam
O kadar aşıklar ki bana, kılıma zarar gelse dünyayı yakacak, güven verdiler bana, insana güveni, dünyaya güveni.[/quote]
Bir babam vardı beni seven, bir de annem
O kadar severlerdi ki beni, benim için herşeyin en iyisini isterlerdi, bana derlerdi ki sen sevgisin, bize koşulsuz sevgiyi öğretensin, bende anlardım ki koşulsuz sevgi var, güven var, aşk var.
Bir ailem vardı benim, sevgi dolu ailem,
O kadar sevgi dolulardı ki, sevgiye bogarlardı beni, herşey sevgiyle çözülür derlerdi, bende o kadar sevgi doluydum ki tüm kapılar hemen açılırdı bana.
Bir ailem vardı benim, herşey sevgidir gerisi boş diyen,
O kadar sevgi dolulardı ki, sevgini bul, gözlerini ışıldatan şeyi bul diyen, bende hep o ışıltıyı hissede hissede yürüdüm, tutkuyla yapacağım şeyi bulmamam mümkün değildi ki zaten. Herşey muhteşem olmuştu böylece, mutluydum, bolluk bereket içinde olmamam mümkün değildi ki. Bir insan işini tutkuyla yapıyorsa, gözleri ışıldayarak, herşey nasılda kolayca ilerlerdi.
Bir ailem vardı benim, herşeyi benim özümde bulacağımı hatırlatan,
O kadar sevgi dolulardı ki, sadece hisset, yapmak istediğin şeyi zaten hissedeceksin diyen, hissediyordum ben, karşıma gelen olumlu olmayan davranışlarıda, kişileride, şeyleride, her ailenin isteği çocuğunun iyi şeylerle karşılaşması değil mi? Hissediyordum ben, kim doğru ya da kendine ait olmayan olumsuz yolda.
Bir ailem vardı benim, bu yol senin yolun, sen yürüyeceksin, hisset en iyisini bulacaksın diyen,
O kadar sevgi dolulardı ki, sen yürü biz senin elini istediğin an tutacağız diyen, sevginin, huzurun güveni vardı bende artık, hangi şey önüme geçebilirdi? İmkansızda yoktu.
Bir ailem vardı benim, bu dünya bir geçiş, kapının anahtarıda sende, kalbinde diyen,
O kadar sevgi dolulardı ki, kalbimin kapısını gösterdiler bana, anahtarı sevgi olan, o anahtar bendeydi, benliğimde. Onu daha doğduğum gün verdiler elime, kendimi aydınlatmayı nasıl unuturdum artık.
Bir ailem vardı benim, O’nunla, aşkla dolu olan,
Sevgiyle dolu doğan ruhumu, sevgiyle yoğrulan hücrelerimi, sevgiyle var olan beni, herşey bir O’lup herşeyle hiç olacak beni bana gösteren, O’nu bende bulan.
Artık ben vardım ışık saçan,
Benliğim vardı özümü bulan,
Özümü bulup herkes bulsun diye çırpınan,
Mümkün müydü kötü olmam,
Mümkün müydü alkol, sigara,
Mümkün müydü olumlu olmayan yolda yürüyen insanlar,
Değildi mümkün kötü şeyler,
Değildi mümkün bereketsizlik,
Değildi mümkün korkular,
Güven vardı, aşk vardı, sevgi vardı, O vardı.
Hani siz farkındalıksız aileler, herşeyi kontrol ederek çocuklarınızı doğru yolda tutacağınıza inanıyorsunuz ya, işte mümkün olmayan o.
Önce bulun özünüzü ki, gerçeği gösterebilesiniz
Önce bulun gerçek sevgi nedir ki verebilesiniz
Önce bulun kendinizi ki öğretebilesiniz
İsteğiniz bu değil mi Mutlu, huzurlu, iyi bir aileye, geleceğe sahip çocuklar. İyi insanlarla görüşecek, iyi işler yapıp para kazanacak, mutlu olacak çocuklar.
Siz, sevgiyi bilmeden olamaz bunlar. Bir Ol’ur bir olamaz. Bir mutlu bir mutsuz olurlar yani sizler gibi.
Ferrarisini satan bilgeler dolmasın ortalarda, öfkeden kanser olan müdürler, hastanelerden çıkmayan sözde zenginler, alkolün, sigaranın esiri olan insanlar, bedenlerinden nefret edenler, istediği işin ne olduğunu dahi bilmeyen çalışanlar, makine gibi işe gidip gelen mutsuzlar, robotlaşan insanlar, alamadıkları için mutsuz olanlar, borçların, kavganın, stresin içinde boğulanlar…
Bunlar sizin, yani farkındalıksız annelerin babaların çocukları.
