Bazen cidden anlamakta zorluk çekiyorum. Neden insanların yalanla yaşamak için bu kadar çabaladığına… Üç kuruşluk menfaatlere kişiliklerini satmalarına…
Ama yapacak bir şey yok.
İnsanız çünkü…
Anlasam ne, anlamasam ne…
Ne kadar kaçarsam kaçayım; yalan dünya olmuş; şarkı misali yürek yolum.
Evet, biliyorum; insanız ve insanoğlu bencildir.
Ne kadar “bencillikten uzağım,” derseniz deyin; benciliz arkadaş.
İllaki benciliz.
Çok benciliz hem de…
Ama yalan var ya yalan; onu bir yere sığdıramıyorum işte.
Dokuz köyü bitiriyorum yine de sığdıramıyorum.
Çünkü onuncu köy güzel be arkadaş…
Kendimi kimsesizliği seven dünyama saklayayım; en azından ulaşmasınlar, bulaşmasınlar istiyorum.
Olmuyor…
Ya yalan üstüme yapışıyor ya da yalancılar.
Yürek inanmak istiyor.
Kimsesizlik kötü çünkü…
Hele kalabalıklar arasında kimsesizlik; anlatılmaz yaşanır be arkadaş.
O yüzden de yalan yapışıyor sağıma soluma.
Ne kadar temizlenmek istesem gene de olmuyor.
Olmuyor be arkadaş.
Yüzü güzel, gönlü güzel yalancılar var ya!
İşte o yalancılar; kimsesizliğimi bozuyor.
Beni yolumdan alıyorlar ve ahlaksız yalanlarına mahkûm ediyorlar.
Velhasıl; ne kadar kaçarsam kaçayım olmuyor.
Dünya yalan, yalan da dünya olmuş bazılarına…
Bazıları da bana be arkadaş…
