Vizyonda bu hafta X-Men: Apocalypse

Marvel arka arkaya gösterime sürdüğü filmlerle bize eğlenceli seyirlikler sunmaya ve gişede fırtınalar estirmeye devam ediyor. Bu hafta gösterime giren X-Men Apocalypse, X-Men İkinci üçlemesinin son filmi. Yani ilkine göre oldukça başarılı olan ikinci üçlemeyi bağlayıp daha da ileri taşıması gereken film.

İlk üç X-Men filminde tanıyıp bu filmlerin günahı sevabına rağmen sevdiğimiz Mutant evrenine ikinci üçleme yeni bir soluk, bir tat getirmişti. X-Men Başlangıç, karakterlerin gençliğini, bir araya gelmelerini, Magneto’nun öyküsünü başarıyla anlatmış, değişen oyunculara rağmen hem tutarlı hem de heyecanlı taze bir başlangıç yapmıştı. Bunu izleyen X-Men; Geçmiş Günler Gelecek ise zaman yolculuğu temasını mutant evrenine başarıyla uyarlayarak olay örgüsünü kuvvetlendirdi. Üçlemeyi çok yukarılara taşıyabilecek ortam hazır ve eldeki malzeme yeterliyken doğrusu X-Men: Apocalypse büyük bir hayal kırıklığı. Filmin öyküsü bir aksiyon filmi için bile o kadar zayıf ki zaten üzerine konan her şeyi de (o da pek fazla değil zaten) silip süpürüyor.

Hikaye X-Men’lerin atası Apocalypse’in bir şekilde Mısır’da gömülü bulunduğu mezardan bir şekilde kurtulması ve dünyaya dehşet saçması şeklinde özetlenebilir. Ancak Apocalypse korkutucu ve ya karizmatik olmaktan çok uzak. Yüzyıllardır mutantlardan çaldığı yetenekler ne olursa olsun, modern dünyaya uyum sağlama ve çağın sorunlarını algılama hızı ise inanılmaz. Seksenlerde geçen öyküde insanoğlu makinelerine çok güveniyor, soğuk savaş var, herkes birbirine füzeler doğrultmuş. Apocalypse bunu doğru bulmuyor, güç dengeleri falan da neymiş, tek güç benim diyor ve yanına Mahşerin Dört Atlısını (Magneto, Storm, Psylocke, Angel) alarak kıyıma girişiyor.

İlk yarısı zaten hantal ilerleyen hiç aksiyon içermeyen X-Men: Apocalypse, bir de Cyclops’un okul zamanlarında başına gelenleri, Magneto’nun yaşamında meydana gelen acı dolu detayları uzun uzun anlatmayı seçiyor. Oysa Magneto iyi – kötü geçiş öyküsünü, motivasyonlarını zaten seyrettiğimiz bir karakter. Onun insanlar ve mutantlar hakkındaki düşünceleri, Professor Xavier ile aralarındaki sevgi nefret ilişkisi, Mystique ile aralarındaki sevgili, dost, düşman ilişkisi ilk iki film üzerinden okunduğunda son derece karmaşık, çok daha ilgi çekici. Ama film bunları deşip ilk filmde oluşturulan çatının üzerine farklı bir şeyler inşa etmektense ne yazık ki kolaya kaçmayı, klişe bir trajediyi ısıtıp önümüze sürmeyi tercih ediyor.. Yani ana öyküdeki ‘bir kötü çıkar dünyayı kıyamete sürükler’ klişesine bir de yan öykü klişeleri ekliyor.

Daha sonra Phoenix’e dönüşecek, yani karanlık tarafa geçecek olan Sophie Turner’ın (Game of Thrones) canlandırdığı Jean’in büyüme öyküsü de son derece yüzeysel. Doğrusu ürkek hali ve ifadesiz yüzü fazlasıyla Sansa’yı hatırlatıyor. Mistique’e gelince onun üstlendiği misyon da ağızlara sakız olmaktan öteye gitmiyor. Quicksilver filmin tartışmasız en enerjik karakteri. Filmin Sweet Dreams eşliğindeki en iyi aksiyon sahnesinin başrolünde o var. Bu sahne Quicksilver’ın Geçmiş Günler Gelecek’teki sahnesiyle bir hayli benzerlik gösteriyorsa da son derece sıkıcı ilerleyen film içinde vaha bulmuş gibi hissetmenizi sağlıyor. Nightcrawler, Cyclops ve Storm karakterleri nispeten başarılı, devraldıkları bayrağı hakkıyla taşıyacaklar gibi duruyor. Psylocke ise cast olarak başarılı olsa da senaryo onunla ve motivasyonlarıyla pek ilgilenmediğinden fazlasının söylemek zor.

Film son derece basit olan hikayesini anlamsız sahne ve diyaloglarla iyice dağıtmayı başardıktan sonra son yarım saatini kahramanların savaşına ayırıyor. Bu bölüm de maalesef hem dövüş kareografileriyle hem de araya serpiştirdiği dramatik sahneleriyle yavan ve etkileyici olmaktan çok uzak. Michael Fassbender (Magneto) ve Jenifer Lawrence (Mystique) oyunculuklarına diyecek bir şey olamaz tabii ama karşılıklı sahneleri o kadar kötü yazılmış ki (bir aile muhabbetidir gidiyor) onlar bile kurtaramıyor. Sürpriz bozmamak için fazla değinemesek te filmin çizgisini bozmadan sonunu da neredeyse tüm karakterler için kolaya kaçarak bağladığını söylemek yanlış olmaz.

Sonuç olarak X-Men: Apocalyse hiçbir yeni fikir içermediği gibi X-Men filmlerini bize sevdiren alt metinlere hiç değinmeyip aksine işlevsiz sahne ve diyaloglarla eski karakterlerini kartonlaştıran, yeni eklenenleri ise layıkıyla anlatmayı başaramayarak üçlemenin ilk iki filmine yazık eden bir film olarak özetlenebilir. filmlerinsesi.com

İlk uzun metrajı Cadde (2008) ve hemen ardından çektiği Mezuniyet (2009) filmlerinden sonra Mihrez: Cin Padişahı ile korku türüne geçiş yapan Doğa Can Anafarta, Türk korku sinemasının cin saplantısından uzaklaşarak bir alt tür denemesine girişiyor. Geçtiğimiz yıl Özgür Bakar’ın Deccal’inde, daha sonra cin temasının tartışmasız ismi Hasan Karacadağ’ın Magi filminde karşılaştığımız “deccal” izleğini merkezine alan yönetmen, korku severlere tanıdık gelecek bir filmi de hikâyesinin temeline yerleştiriyor.

Açılışını gündemle paralel, bir cami yerine yapılması düşünülen AVM inşaatı meselesiyle yapan Alamet-i Kıyamet, öyküsünü 1999 yılında artan kıyamet alametleri fikri üzerine inşa ediyor. Bahsi geçen yıla ait astrolojik olayları da hikâyesine yediren film, sevgilisi tarafından – 72 numaralı Cin suresine atıfla – No:72 isimli apartmana yerleştirilen Elif’in yaşadığı korkunç olayları esas alıyor. Tam da bu noktada, Roman Polanski’nin meşhur klasiği Rosemary’s Baby (Rosemary’nin Bebeği, 1968) filminin bir tür replikasına dönüşen Alamet-i Kıyamet, orijinal filmin ana çerçevesini kullanarak İslami usulde bir deccal öyküsü anlatıyor.

Polanski’nin ustalıkla kurduğu ve yavaş yavaş yükselttiği gerilim duygusunu, filmin ilk anlarından itibaren karakterlerin ve mekânların yardımıyla vermek isteyen yönetmenin, bu açıdan biraz erken davrandığını söylemek gerek. Zira Elif’in apartmana girişinden itibaren karşılaştığı karakterlerin, Polanski’nin Castevet ailesiyle birebir özdeşlik kurmakla birlikte, tuhaf görünüme sahip olmaları, durumu en başından fark eden seyirci açısından sürprizbozan haline geliyor. Hâlbuki Polanski, Castevet çiftine dair gerilimi, giderek artan bir şüpheyle vermiş ve seyircisini şaşırtmayı başarmıştı. Alamet-i Kıyamet’te eksik olan “bilinmezlik” durumu, ilerleyen sekanslarda seyircinin yalnızca merak duygusunu zedelemeye yol açıyor.

Polanski’den fazlasıyla etkilenen yönetmen, kamera açılarından mekân tasarımlarına, karakter seçimlerinden, hikâyenin işleyişine kadar pek çok yerde orijinal filmden referanslar ekliyor filmine. Hatta hemen her karede, tıpkı Rosemary gibi Elif’i de görmek mümkün olduğu filmde, pek çok plan Polanski’nin filminden esinleniyor.

Elif’in hamileliği boyunca yaşananlar, Rosemary’nin başına gelenlerle benzer bir akış içerisinde ilerleyip, halüsinasyon ve kabus sekanslarına eklemlenen Deccal ile korku öğesi bir parça yükseltilmeye çalışılıyor. Ancak Alamet-i Kıyamet’in “deccal” tasvirinin yetersiz olduğunun altını da çizmek gerekiyor. Makyaj ve kostüm açısından zayıf bir deccal tasavvuru sunan film, efektler konusunda da bir takım sıkıntılar yaşıyor. Benzer bir durum, filmin çözümlendiği sekansta da yaşanıyor. Elif’in yaşadıklarının müsebbibi olarak gösterilen fikrin, bir parça abartı durduğunu da itiraf etmeliyim.

Elif karakterine hayat veren Büşra Çubukçuoğlu dışında kayda değer bir oyunculukla karşılaşamadığımız Alamet-i Kıyamet’te, bu açıdan filmin taşıyıcı unsuru Çubukçuoğlu oluyor. Rosemary’s Baby gibi kadın karakteri bu denli ön planda ve hemen her sekansta olan bir filmin yorumunda, Elif’i canlandıran kişi oldukça önemliydi; neyse ki Çubukçuoğlu başarıyla altından kalkmış rolünün…

Özetle Alamet-i Kıyamet, meşhur klasiği farklı bir yorumla izlemek isteyenler için ideal ancak Türk korku sinemasına tür arayışı getirmesi dışında bir yenilik kazandırmıyor.