Bunu okuyan kaç kişi kim bilir bu hissi defalarca yaşamıştır. Bu dünyaya uygun değilsiniz öyle değil mi? Keşfetmek dünyanın en güzel şeylerinden biridir. Uyumlanmaya hiç ihtiyacınız olmadığını keşfedene kadar da “ben bu dünyaya ait değilim” dersiniz.
“Bir başıma ne anlamı var ki?”
Sanki tüm yaşadıklarınız size zorla giydirilen ve üzerinize oturmayan kötü kokan giysiler gibi… Ne vizyonunuzu ne misyonunuzu bulamıyorsunuz. Ola ki bulduğunuzu ucundan yamacından düşünseniz bile o yola doğru yürümekte çok zorlanıyorsunuz.
Çünkü “bir başıma ne anlamı var ki” diyorsunuz. Bu düşünceden emin olduğunuz için içinize kapanmayı seçiyor, bu dünyaya ait olduğunu düşündüğünüz yakınlarınızı üzmemek için, burada vakit dolana kadar mahkumiyetinize devam etmeyi seçiyorsunuz. Amaçsızlığın içindeki gizli amaca hizmet eder gibi, yürümeye devam ediyorsunuz.
Neden bu dünyaya ait değilsiniz?
İçimdeki şair şu an diyor ki:
Ben dünya imişim,
Değilim sandım.
Su tanesi olarak yere düşüp,
Koca başımı yardım.
Bir varlık kendisi dünyayken, dünyaya “ait” olamazmış. Bu hislere sahip olan herkesin kendisi başlı başına bir dünyadır. Çünkü tüm duyguları, algıları normal sayılan seviyelerin üzerinde çalışır.
Siz, çimenlere yalınayak basarken, ayağınıza dokunan yeşilliğe teşekkür edersiniz. Onun hemen altındaki her katman toprağın varlığını asla görmezden gelemezsiniz.
Çünkü siz o an; hem yeşillik, hem toprak olursunuz. Dünyadaki her şeyin enerjisini hisseder, çoğu insana komik gelen canlı cansız her şeyle iletişim kurar yani, sesli ya da sessiz konuşursunuz. Çok açık ki; siz dünyaya ait değil başlı başına bir dünyasınız.
İçimdeki şair diyor ki
Yarım elmayım sandım,
Diğer yanıma baktım.
Vurunca rüzgar gövdeme,
Tam olduğumu anladım.
Önceleri bu dünyaya geldiğiniz andan itibaren öğrendiğiniz tüm teorik bilgilerle avunmaya, uyumlanmaya çalışırsınız. Uyumlanmaya hiç ihtiyacınız olmadığını keşfedene kadar da “ben bu dünyaya ait değilim” dersiniz. Evet değilsiniz, çünkü siz başlı başına bir dünyasınız!
Teorik olarak genel öğretilerle ait olmanın iyi bir şey olduğunu öğrendiniz ve hep ait olmanın peşine düştünüz. “Ben bu şehre aitim” kelimesini diliniz söyledi ama kalbiniz hiç söylemedi. “Ben bu eve aitim” dediniz ama evinizin sınırlarını hiç bir zaman çizemediniz.
Henüz keşfi bile yapılmamış gezegenlerin her durağını bile ev olarak çok mu çok sevdiniz. Hayallerinize sınırlar çizilmek istendiğinde buna anlam veremediniz ama sınırlara da asla izin vermediniz.
Şair ben yine der ki:
Somut saydım canımı,
Canan saydım dünyamı.
Düşünce gölgem önüme,
Aydım benden giden kendime.
Ve bilirim ki sizler suskunluğu seversiniz, ta ki kendiniz gibi başka bir dünya ile karşılaşana kadar. Asla sizinle bire bir uyumlu olmasa da benzerlikleri olan insanlar yolunuza çıktığınızda yaşadığınız gezeğen daha anlaşılır hale gelir.
Bu dünyanın kimlikleri ve bu dünyanın sınırları sizler için çok büyük bir esarettir. Üzerinize yapıştırılan her rol sizi biraz daha sıkar sıkar sıkar…
Bir konferans verirken kravatınızı top gibi bağlayıp seyirciler ile voleybol oynamak ister. Öğrencilerinize ders vermek için bulunduğunuz ve ciddi görünmek zorunda olduğunuz sınıftaki çocuklarınızla su savaşı yapmak ister. Memur olarak çalıştığınız büronun her tarafına çiçekler koyup hortumla sulamak ister.
Çöpleri toplamak için çıktığınız sokaklarda çalı süpürgesiyle dans etmek istersiniz.
Eğer siz “bu dünyaya ait değilim” kısmını geçmiş ve bir dünya olduğunuzu keşfetmişseniz, yaparsınız da…
Keşfetmek dünyanın en güzel şeylerinden biridir. Bir şeylere ister ait olun, ister dahil olun sanırım en önemlisi; neye sahip olduğunuz. Ve insanoğlu önce kendine sahip olmalı. Siz kendinize sahip misiniz? Yoksa üzerinize giydirilen ve kötü kokan rollerin mahkumiyetini yaşayarak hâlâ kendinize sahip olmadan mı yaşıyorsunuz? Hâlâ kendinizin bir dünya olduğunu görmeden “buraya ait” değilim diyerek mi yaşıyorsunuz?
Haydi, şimdi kravatları çıkartıp onunla top oynama vakti. Dünya dediğimiz gezegen nasıl ki tüm güzelliklerini önümüze seriyor ve bize yol gösteriyorsa, kendi başına birer dünya olan herkesin de tüm güzelliklerini gösterme vakti geldi.
Gül idim dikenim sandım,
Çöllerde yaşarım sandım.
Çöl gördü de isyana geldi,
Sen gülsün deyip de suyunu serdi.
Her renkten açtı yapraklarım,
Su doldu tüm dallarım.
Çöl bendenmiş ben çölden,
Hem göğe,
Hem de köke hayran kaldım.
Hayranlık seyirleriniz olsun, sevgiyle kalın tüm dünyalar.
