Ümit Sabancı ve arkadaşı Stephen James Finch, dünyada birçok insanı imrendirecek bir rekora imza attı. İki arkadaş 23 saatte 13 ülke gezerek Guinness rekoru kırdı.
Habertürk’ten Meltem Şahbaz’ın haberine göre; Londra’da yaşayan ikili, Polonya’dan yola çıkıp, sadece tarifeli toplu taşıma araçlarını kullanarak en kısa sürede en fazla ülkeyi ziyaret etmeyi başardı. Rekortmen ikili Polonya, Çek Cumhuriyeti, Slovakya, Macaristan, Avusturya, İsviçre , Almanya , Danimarka, İsveç, Hollanda, Lüksemburg, Belçika ve Fransa olmak üzere 13 ülkeyi 22 saat 55 dakikada geçerek bu alanda dünya rekoru kırdı, Guinness Rekorlar Kitabı’na adlarını yazdırdı.
Ümit Sabancı (41) bir gün gazetede ‘tarifeli toplu taşıma araçlarını kullanarak en kısa sürede en fazla ülkeyi ziyaret etme’ rekorunu 12 ülke ile kıran Adam Leyton’ın hikayesini okuyor. Haberden öyle etkileniyor ki sık sık kendisini “Ben olsam nasıl yapardım” derken buluyor. Sonrasında arkadaşı Stephen James Finch’e (39) fikrinden bahsediyor ve iki kafadar rekoru geçmeyi kafaya koyuyor. 22 saat 55 dakika ile yeni dünya rekortmeni olan Ümit Sabancı yaşadığı macerayı Haberturk.com okuyucuları için anlattı.
Nereden aklınıza geldi böyle bir rekora girişmek?
Geçtiğimiz yıl ekim ayında karşıma çıkan bir haber çok dikkatimi çekti. Haber 12 ülkeye 24 saat içinde giderek rekor kıran kişiyi anlatıyordu. Bu haberde bana asıl enteresan gelen şey ise, rekortmenin bunu sadece tarifeli toplu taşıma araçlarını kullanarak gerçekleştirmiş olmasıydı.
Tatil ve iş amaçlı çok sık seyahat eden birisiyim; seyahat ile ilgili konuları yakından takip etmeye çalışırım. Rekor kıran kişiyi ve haberi daha detaylı araştırdım, inceledikçe yapılış şeklini çok akıllıca buldum. Bir anda kendimi harita üzerinde bu ülkelere bakar ve “Ben olsam nasıl yapardım” diye düşünür buldum. Yıllar içerisinde biriktirdiğim seyahat, organizasyon ve planlama gibi tecrübelerimi kullanabileceğim bir konuydu. Haberi okuyuncaya kadar böyle bir şeyin dünya rekoru olabileceğini bile bilmiyordum.
“İki arkadaş yapmak daha güvenliydi”
Rekor yolculuğunda yalnız değildiniz. Arkadaşınız nasıl dahil oldu bu plana?
Steve (Stephen James Finch) ile çocuklarımız aynı okulda okudular. Steve’e bu konudan bahsedip denemek istediğimi söylediğimde o da katılmak istedi. İki kişi yapmanın daha zevkli, daha güvenli olacağı ve daha çok bağış toplayabileceğimizi düşünerek beraber yapmaya karar verdik. Daha sonra bunu çok heyecanlı bulup bize katılmak isteyen çok oldu ama bu bir parti organizasyonu değil; sadece iki kişi olarak yapmaya karar verdik. O esnada sanıyorum ne ben neyi teklif ettiğimi, ne de Steve neye “Evet” dediğini biliyordu.
“Her ülkeden kartpostal alın”
Aileleriniz rekor yolculuğuna çıkma kararınızı nasıl karşıladı? Nasıl tepkiler aldınız çevrenizden?
Açıkçası 22 Mayıs 2017 sabahı başlangıç noktamıza seyahat etmeye başladığımız zamana kadar biz bile neye kalkıştığımızı idrak edememiştik. Dolayısıyla etrafımızdaki kişilerin de pek anladığını sanmıyorum. Genelde “Her ülkeden kartpostal atın”, “Her yerde durup bir güzel yemek yer devam edersiniz”, “Bana duty free’den bir şey alabilir misin” gibi şakalar dönüyordu çevremizdekilerle. Eşlerimiz sadece “Siz delisiniz” demekle yetindiler ama “Everest’e tırmanmaya gidiyoruz” diyen iki eş yerine, “Biz bir günde Avrupa’yı turlayıp yarın geleceğiz” dememiz onların da işine geldi. Birçok kişi için, bu bizim birkaç uçak bileti alıp gezmemizden ibaretti, işin ne kadar teferruatlı bir hazırlık gerektirdiğini pek çoğu idrak edemedi.
“Zaman kaybetmemek için her noktanın, bir sonrakine bağlanıyor olması gerekiyordu”
Nereden yola çıkıp nereye ulaştınız? Rekoru kırmak için rotanızı nasıl belirlediniz?
Mevcut rekorun rota planına baktığımda, bir önceki rekortmenin bazı yerlerde gereksiz zaman kaybettiğini fark ettim. Kasım ayında bu rekoru kırabileceğimi düşünerek plan yapmaya başladım. O kadar çok farklı kombinasyon vardı ki; hangi ülkeler olacak, nereden başlanacak, hangi sırayla gidilecek, saat kaçta başlamalıyız, ülkelerin toplu taşıma tarifeleri neler, toplu taşıma olmadığı yerler koşmak için müsait ve güvenli mi gibi… En zor kısmı bu planı hazırlayabilmekti. Çoğu gece aklıma bir fikir geldiğinde yataktan fırlayıp bir yerden diğerine geçebilir miyim diye araştırıp yattığımı bilirim.
İki ay gibi bir süre sonra aralık ayı sonunda, işe yarayacağını düşündüğüm plan oluştu ama hala araştırılması gereken birçok detay vardı. Bu ayrıntılar üzerinde çalışmaya mayıs ayı başına kadar devam ettim. Planladığım hiçbir adımı fiziksel olarak önceden deneme fırsatımız olmadığı için varsayımlarımın mümkün olduğu kadar gerçekçi olması gerekiyordu.
Seçtiğimiz tarih çok önemliydi
Zaman kaybetmemek için her noktanın bir sonraki yere bağlanabilir olması gerekiyordu. Sınırı geçip anlamsız bir yerde kalamazdık; muhakkak planın devamlılığı için bir noktanın diğer noktaya bağlantı vermesi çok önemliydi. Rota planını oluşturmama rağmen hangi tarihte yapılacağına bağlı farklı riskler vardı. Örneğin bir havayolu şirketi, Viyana-Zürih arasında genelde A321 tipi uçak kullanırken perşembe ve pazar arasında B777 kullanıyor; bu büyük gövdeli uçak sürekli olarak rötarlı iniyor, yani bu günlerde Zürih-Düsseldorf bağlantısı neredeyse imkansız. Başka bir şirket ise ise cumartesi günleri Lüksemburg’a uçuş yapmıyor. Okul tatilleri, ülkelerdeki özel günler, yaz saati uygulaması, otobüs tarifelerinin değiştiği tarihler derken 23 Mayıs Salı tarihi en makul gün göründü. Aynı planı kullanan birisi başka bir tarihte bunu tamamlayamayabilir.
23 saatte 13 ülke
Yolculuğa nasıl start verdiniz?
Plana göre, 23 Mayıs gece 01.30’da Polonya sınırında Chalupki’de başladık, 3.7 km gece koşusu ile Çek Cumhuriyeti’nde Bohumin tren istasyonuna ulaşıp Budapeşte’ye giden trene bindik. Sabah 05.36’da Bratislava’da inip belediye otobüsü ile Macaristan sınırına yakın Cunovo köyüne gittik. Saat 06.29’da inip toplamda 2.4 km koşarak Macaristan sınırını geçip, tekrar indiğimiz duraktan otobüse 06.52’de binip Bratislava Aupark’ta inip Einsteinova durağına koşup 07.55’te Viyana havaalanına giden otobüse bindik. Saat 08.35’te Viyana’daydık ve 09.40’ta Zürih uçağına binip 11.00’de Zürih’e indik. Çok kısa bir bağlantı ile Düsseldorf uçağına bindik ve oradan saat 15.00’te Kopenhag uçağına geçtik. 16.40’ta Kopenhag’a indik ve 17.06 trenine binip İsveç’e Hyllie istasyonuna gittik. 17.42 treni ile Kopenhag havaalanına geri dönüp 19.10’daki Amsterdam aktarmalı Lüksemburg uçağına bindik. Lüksemburg’da indiğimizde otobüse binip şehir merkezine tren garına gittik ve 23.22 treni ile Rodange’a gittik. Bu noktadan sonra koşarak önce Belçika sınırını sonra yine koşarak Fransa sınırını geçtik.
Peki kaç kilometre yol yaptığınızı biliyor musunuz?
GPS takip cihazı datasına göre uçuş mili, tren, otobüs, koşu, yürümek, hepsi dahil toplamda 3137 km, 1950 mil tamamlamışız.
Gece yarısı 3.7 km koştuk
İnanılmaz! Siz gezdiniz, ben dinlerken yoruldum… Bu ülkelerden daha önce geçmiş miydiniz peki? Bildiğiniz yerler miydi?
Bu ülkelerin çoğunda daha önce bulundum ama maalesef bu plana katkısı olabilecek bir bilgi değildi bu ülkeleri görmüş olmam. Polonya’ya gittim ama, Çek Cumhuriyeti ile sınırdaki Chalupki köyüne gideceğim, oradan Çek Cumhuriyeti’ndeki Bohumin diye bir istasyona gecenin yarısında 3.7 km koşarak ulaşacağım hiç aklıma gelmezdi.
Peki Guinness rekoru için nasıl hazırlıklar yapıldı?
Guinness hazırlıkları ise yanımıza almamız gereken şeyleri belirledi. GoPro kamera, GPS takip cihazı, seyir defteri, fotoğraf ve en önemlisi şahitler bulmak. Polonya’da başlarken, Slovakya-Macaristan sınırında sabah 06.39’da, her bir uçakta pilottan imzalı kağıt almak, Kopenhag’da havaalanında ya da Malmö’de tren değiştirirken şahit bulmak… Bu külfet görünen kısmın aslında günün en güzel ve dokunaklı anları olacağını hiç kestirememiştim. Birçok şahıs ve kuruluş ile temasa geçmemiz gerekti.
Bu yolculuk masraflı olmuştur diye düşünüyorum. Ayrıca bir de bağış hesabınız var. Ne için açıldı bu hesap?
Rekor denemesinin masraflarını biz üstlendik, tüm masraflar yaklaşık 2.000 £ (9.160 TL) tuttu. İki sponsor firma bularak kıyafetlerimize logo reklamlarını koyduk. Bu masrafı bizim için onlar karşıladı. Onun dışında bunu şahsım adına bir başarı olarak kaydetmek yerine bunu kullanıp bir yardım kuruluşu için para toplayabileceğim bir organizasyona çevirmek istedim. Steve de daha önce Londra Maratonu’nu yardım toplamak için koşmuş birisi. İngiltere ‘de sizin seçeceğiniz bir derneğe, kuruluşa bireysel gayretlerinizle para toplama imkanınız var. Bu rekor denemesi için Guy’s and St Thomas’ Charity adlı hayır kurumunu seçtik. Kanser araştırmaları ve kanserli hastalar için yaptıkları çalışmaları çok takdir ettiğim bir dernek. Şu ana kadar neredeyse 5.000 £ (Yaklaşık 23.000 TL) para topladık.
“Duygusal olarak da yıpranacağımızı hesaplamamıştık”
Bunu birilerine yardıma çevirmeniz harika bir şey… Peki böyle bir rekora girişmek nasıl bir duygu? Birçok kişi ev-iş arasında mekik dokuyup durur, sizin 23 saatte 13 ülke gezdiğinizi öğrenince ben çok heyecanlandım şahsen. Sizin için de oldukça heyecan verici bir deneyim olmuştur…
Açıkçası fiziksel olarak hazır olsak da İngiltere’den 22 Mayıs’ta sabah hareket edip, 24 Mayıs gece 01.00’e kadar 40 saati uyumadan geçirmek zor oldu. Polonya’da başlangıç noktamızda zaman geçmek bilmedi. Başlayana kadar sağa sola anlamsız yürüdük, heyecanlı ve gergindik. Başladığımız anda bu gerginlik gitti ve yerini yaptığımıza odaklanmak aldı. Kendimi aşırı dozda çikolata yemiş hiperaktif çocuk gibi hissettim bütün gün; gözümü kapatsam uyuyamayacak kadar aşırı adrenalin yüklüydüm.
Fiziksel zorluğun haricinde duygusal olarak daha fazla yıpranacağımız hiç hesapta yoktu. İnsan birçok duyguyu aynı anda yaşayabiliyor; sevinmek, heyecanlanmak, korkmak ve ağlamak… Eğlenirken endişelenmek, heyecanlanırken dikkatimizi tekrar toplamaya çalışmak, bir sonraki adımın stresini taşırken bir önceki kazanımın başarısına sevinmeye çalışmak… Bu kadar fazla duyguyu hayatım boyunca tek seferde hissetmemiştim. Diğer bir kavram karmaşasını da zaman konusunda yaşadık. Bütün günü bir saniye gibi hissetmek, her bir saniyede değişik şeyler yaşamak ve sürekli mekan değiştirme sonucunda, bir anı bir ay gibi yaşayabilmek… Saniye, dakika, saat, gün gibi kavramların tamamen bizim yaşadıklarımızla alakalı olduğunu ve yaşadıklarımızın bize hissettirdiği süreler olduğunu fark ettik. Duygusal ve fiziksel olarak yorucu bir günü bir saniyede bitirmiş gibi hissedip ama bir aya sığacak kadar çok şey yapmış olduğumuzu düşündük… (Röportajın devamını buradan okuyabilirsiniz.)
