İnsanlar neden sonsuzluğun gölgesinde yaşadığını sanır? Yaptıklarını hiçbir zaman görmeyecekmiş, yüzleşmeyecekmiş gibi… Korkunun eline yüzüne bulaşacağı nadir anların hizmetinde sürüp gider hayatı.
Zamanında olur her şey, devam eder ve biter. Her yapılan, bir nedeni beraberinde doğurur. Kafasında bellidir planı, programı. Umrunda olmaz başkasının düşüncesi. Yalnız kendini korur o, yalnız kendini bilir. Korkunun adını değiştirir kimi zaman. Kendine bile itiraf edemez, korktuğunu! O hale geldiği vakit dahi, güçlü duruşunu sergiler. Göstermez zayıfı hiç!
Olabilir… Ne yani hiç mi olmadı? Hiç mi yanılmadınız hayatınızda? Anlık hevesleriniz sizi de bir başkası yapmadı mı? Ömür dediğimiz şu kısacık vakitte kendinizi bir başkasından daha üstün görmediniz mi? Hadi canım! Kendinize ititraf edemediğiniz zaaflarınızı, günyüzüne çıkartmamakta son derece kararlısınız!
Neye, kime göre yaşıyorsunuz peki ya siz hayatınızı?
Benim doğrum, onun yanlışına göre mi? Hiçbir zaman kendinizin olmayan düşüncelerinizi nereden öğreniyorsunuz? Biliyormuşçasına! Kendinizi kandırmanızın kararlılığında cesurca(!) ilerlerken siz, dünya değişiyor. Sizin olmazlarınız, bizim olurumuz oluyor. Olabilir. Saygı duymalı insan, diğerlerine. Fakat bu noktada unutulan bir şey vardır ki o da esasında zaten güzel olan hayatınızı başkasına bakarak, daha güzelmiş gibi gösterme çabalarınız, kimliksizliğe doğru ilerletiyor, sizleri. Nitekim insan hep daha fazlasını ister bu dünyada. Bilmez hiç, sadece misafir burada. Limitsiz hırslarını, bitmeyen kıskançlıklarını götürmeyecektir sonrasında yanına… Anlamaz bunu. Bilmek istemez! Benim ömrüm, benim hayatım ile başlar cümleleri… Oysaki her şey bellidir. Verilen roller, çalışılması, üstlenilmesi gereken durumlar ve olaylar… Arkasında ise; kararlı biz! Korkmadan ilerlemek isteriz. Hiç korkmadan! Emin adımlarımızı çok daha emin atmak isteriz, bir sonraki sefere…
Hayat Çok mu Güzel?
Sahi, çok mu güzel bu hayat? Sahip olduklarınız, beraberinde verilenler… Bir durup düşünmekte yarar var! Zamanında üstesinden geldiğimiz her şeyi şuan anımsıyor muyuz? O zaman güçlüydük. Peki ya şimdi? Nasıl havalı bir durumdur oysa ”güçlü görünmek”. Ben mi güçlüyüm? Sen mi? Kim daha güçlü bu hayatta? En cesur olan mı, yoksa gücünü hissetmese de kendini güçlüymüşçesine gösteren mi? Benim mi bu güç? Onun mu? Sizin gücünüz neye göre? Olayların akışını değiştirebildiğimiz müddetçe güçlüyüz!
Nasıl Güçlü Oluruz?
Korkmuyorum! İlk ve tek cümle. Hayatta neden korkup kaçıyorsanız, o çıkıyor karşınıza. İşte buna göre oynayalım bu oyunu diye, bu ipucunu veriyorum. Kötülükten, cehaletten, kıskançlıktan, zaaftan korkmuyorum! Erişemediklerime bakıyorum, ama korkmuyorum. Eriştiklerimle güçlü oluyorum. Kural basit! Korkmadan oynayacaksınız hayatta! Oluru, olmazı bir kenara atıp, korkularınızla yüzleşeceksiniz! Bundan sonrasında anlayacaksınız siz de… Korktuklarınız aslında korku değil, yanılsamadır. Siz gözünüzde büyütüp, korku adı altında çerçeveletmişsinizdir! Korkununuzu içinize atmayıp, yüzleşerek aşın! Bağıra bağıra korkularınızı söyleyin, bir kez daha! Bu sefer hem korktuklarınız için hem de korkanlar için!
