Kadın mucitleri, akademisyenleri, şairleri düşünüyorum sık sık. Eril bir dünyada var olmayı başarabilmiş olanlar onlar. Kiminin bir ailesi var, kiminin çocukları…
Havada iyot kokusu var. Deniz alabildiğine tutkulu, kıyılarına çağırıyor beni. Yaz güneşi bana göz kırpıyor. Bir söğüt ağacının altında şiir kitabımla oturuyorum. İçimde iki kişi var yine, biri isyankar ağzından küfür eksik olmuyor bir sigaranın ateşinde tüketmek istiyor günlerini. Diğeri külkedisi gibi pembe bir masal elbisesi hayal ediyor, beyaz atlı prenslerin mavi gözlü olduğuna inanıyor. 17 yaşındayım ve içimdeki iki kadın sürekli kavga ediyor. Yerli yersiz zamanlarda aklıma giriyorlar, beni başkalarına rezil edecekler diye korkuyorum bazen. Tepesi delik arsız düşüncelere gark oluyorum. İki zıt karakteri tek bir yürekte taşıyorum. Biri ev hanımı kılıklı dolma yapmayı seviyor, diğeri çapkın bir şair dünyayı dolanmak istiyor. Hangisinden nasıl vazgeçeyim? O gün o söğüt ağacının altında karar veriyorum iki kadını da usulca kabul ediyorum. İkisi de benim bir yarım. Birinden vazgeçersem yarım kalırım.
Çiçekli şiirler yazmama kızıyorsunuz bayım
Bilmiyorsunuz. Darmadağın gövdemi
Çiçekli perdelerin arkasında saklıyorum.
Karanlıkta oturuyorum. Işıkları yakmıyorum.
Çalar saat zembereği boşalana kadar çalıyor
Acı veren bir sevişmeyi hatırlıyorum.
–Didem Madak
Kadın mucitleri, kadın akademisyenleri, kadın şairleri düşünüyorum sık sık. Eril bir dünyada var olmayı başarabilmiş olanlar onlar. Kiminin bir ailesi var, kiminin çocukları. Kimi kendini var edebilmek adına tek başına yola çıkmış. Onlara saygıyla, gıptayla bakıyorum. Önlerinde eğiliyorum ve içimden gülümsüyorum.
Bozkıra uzanmış sere serpe,
Gökyüzü maviliğinde
Dünya, onunla ben, ikimiz
Çok genciz daha çok genciz
Okul kaçağı tadında
Gülümsememiz.
— Gülten Akın
Kadın erkek eşitliğine hiç bir zaman inanmadım. Hep kadının erkekten daha üstün olduğunu düşünürüm. Bu düşünce onun doğurganlığından kaynaklanmıyor. Ben kadının iyileştirici gücü, huzur veren ruhu, ayrıntıları birleştirebilen çok yönlü düşünen beynini üstün buluyorum. Ve evet çok duygusal varlıklarız ve bazen duygular felaketimiz oluyor. Neden mi? Bu dünyanın yarısı kadın. Bu dünyanın yarısı dişil enerjiyle dolup taşmalı o vakit. Sokaklar allı morlu boyanmalı, hiç aç bilaç kimse kalmamalı, bir ana kucağı şefkatiyle geçmeli günler. Ama bir adamı seviyoruz ve o an edilgenleşmeye usul usul başlıyoruz. Kendimizden veriyoruz. Bu yüzden savaş, kan, intikam, para hırsı yakamızdan hiç düşmüyor. Bir cinsi diğerinden ayırıp aşağılayanlar hep varlar sahi onlar ne için savaşıyor? Dünya barışı için mi? Ben size söyleyeyim daha fazla para için her yaptıkları. Her söyledikleri para için, hep daha çok, hep daha fazla para… Ben bu hastalıklı düşüncelerle ilgilenmiyorum. Ben kadın mucitleri, kadın akademisyenleri, kadın şairleri düşünüyorum sık sık. Özellikle kadın şairleri… Onların özveriyle çalıştıklarını biliyorum. Dünyaya verdiklerinden mutluyum. Umudumu kıran bu ülkede birer gün ışığı onlar.
acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun
izlerime rastlıyorsun, bıraktıklarıma,
orada o yolda çekmiştim ruhumu patlatan fitili
benden savrulan parçalar kurusa da,
izleri var hala yolun kenarında.
— Birhan Keskin
***
Erdoğan: Anneliği reddeden ‘kadın’ yarımdır
Tezer Özlü: Yaşı olmayan bir kadının yaşamın ucuna yolculuğu
Türkiye’de ‘kadın’ olmak: Kadınlar bayan ve bağyan oldu
