La İlahe… Tanrı yoktur! Tanrıyı reddediyorum, hem de tanrıları. Belki milyarlarcasını. İnsanların zihinlerinde saklı olan tanrıları. Ve de tüm tasavvurları…
Her insanın kalbinde (anlayışında) bir tanrı tasavvuru vardır. Kimisi büyük çaba ve ıstıraplar sonucu oluşturur bu tasavvuru, kimisi de sadece bir kabulle. Hiç düşünmeden, yorulmadan, hatta yormadan… Yorulanlar illa ki etraflarını da yorarlar da bu yüzden kırar, dökerler bazen, anlamak pahasına. Neden mi?
Herkesin dini de, insanlığı da tanrısı kadardır. Tanrı tasavvurun kadar insan olabilir ya da anlayabilirsin. Tanrısı ondan başkasının önünde eğilmemesini ve dosdoğru olmasını istiyorsa kulundan, o kulun dosdoğru olma çabası, hayatın eğriliklerinin arasından, dalgaları yararcasına zorlanarak tekamül etmeye çalışacaktır. Doğruyu aramanın ve doğru olmaya çalışmanın bedeli budur. Tanrıyı bilmeye çalışan Felsefe ve Tanrıya ulaşmaya çalışan Ahlak, ne basittir; ne de ucuzdur. Tamah edilen birçok şeyden yüz çevirmeden hakkı verilemez.
Tanrısı kadar insandır insan ve de dindardır. Doğru, bir yere geldiğinde, o nedenle önce tüm tanrıları yıkmaya çalışır. Hepsini, hem de tavizsizce. Doğru olmak, bir an da olsa eğilme kabul etmez. Bırakın dünyaları, “güneşi ve ayı da verseniz ellerine” tereddütsüz reddeder. Derdi ne dünya mülkü, ne güneş ne de aydır, tek meselesi doğrudur, sadece gerçek adına.
Dünyaları ellerinde tutanlar için tanrı tanımazdır bu nedenle. Münkirdir!
Münkiridir, tanrının ve birçok tanrıların… Tek bir tanrının mümini olabilmek için! Kendi tanrısının… En karanlık ve kuytu köşelerde aranan, zihnin en derin sularında bulunabilecek olan ve kalabalıklarda asla yüzünü göstermeyen dostunun mümini olmak için! Hatırı için etrafını çevreleyen sahtelikleri tatsız bir hatıra kılarak, ona yakınlaşmak için…
Elleriyle yapar insan tanrısını. Tıpkı bir putperest gibi… Çabasıdır, zihnindeki tanrıyı inşa eden. Ama yine yanılarak. Tanrı kendisinin değildir çünkü. Tanrı hiçbir şeyin ve kimsenin değildir. Tüm şeyler ve kimseler Onundur tam tersine.
Kur’an‘ın girişi Rabb’ul Alemin‘e hamd ile başlar. Alemler O Rabb’e ithaf edilerek anılır, hiç kimseye değil. Ve de hiç bir şeye…
Tanrı yoktur işte bu nedenle!
O’ndan başka…
İllallah!
